મારી નજરે: પેરેલિસિસ

એક જ બેઠકે પૂરી કરી દીધી આ નવલકથા, એ પરથી જ સમજી જાવ કે કેટલી સરસ હશે :) ખરેખર અંગ્રેજી, હિન્દી, મરાઠી અને રશિયન ભાષામાં અનુવાદ પ્રકટ થાય એ નવલકથામાં કૈક અદભુત તો હોય જ. અને કોલેજોના અભ્યાસક્રમમાં પણ સમાવેશ એમ ને એમ તો ના જ થાય ને. ૧૯૬૭માં લખાયેલી આ નવલકથા હજી આજે પણ એટલી જ લોકપ્રિય છે
ભૂતકાળ અને વર્તમાનકાળને સાથે સાથે લઇને સરસ ચાલે છે વાર્તા. પિતા/પુત્રી અને પિતા/મેટ્રન વચ્ચેના સંવાદો ખરેખર મજા પડી જાય એવા છે, એકદમ પરિપક્વ. હિલ સ્ટેશનનું વર્ણન પણ એકદમ સુંદર રીતે, નાયકના મૂડ સાથે, પાત્રોના વિચારો સાથે મેળ ખાય એ રીતે કરેલું છે.
બક્ષીના આશીકો માટે જ નહિ પણ ગુજરાતી નવલકથા વાંચતા દરેક વાચકો માટે મસ્ટ-મસ્ત રીડ.

મારી નજરે - ઈગો : ચંદ્રકાંત બક્ષી

આ પુસ્તકમાં દરેક પાના પર બક્ષીનો ફોટો છે અને સાથે એમની ઓળખ જેવા પંચ-લાઈનો છે. મજા પડી ગઈ. થોડી મને ખાસ ગમી એ અહી મૂકી છે....
-> નિર્દોષતા અને વિસ્મય - આ બે વસ્તુઓ જયારે હું બાળકોમાં જોતો નથી ત્યારે હું વિચારું છું, આ ગયા ભવના ક્યાં પાપનો અભિશાપ છે?
-> મારા જેવા માણસોથી સ્ત્રીઓ સુખી નથી થઇ શક્તિ. સ્ત્રીઓને સુખી કરવા માટે આટલી બધી બુદ્ધિ અને બહાદુરીની જરૂર નથી. અને થોડી બેવકૂફી પણ જોઈએ!
-> પોતાના જ સંતાન માટે જેને પ્રેમ નથી, પોતાના જ સંતાન માટે જેની પાસે સમય નથી એવા લોકો માટે મને આદર નથી. અને એવા લોકોમાં ગાંધીજી પણ આવી જાય છે. એક પિતા અને પતિ તરીકે મારી દ્રષ્ટિએ ગાંધીજી તદ્દન નિષ્ફળ મનુષ્ય હતા. જે પિતા એના બાળકના રમકડાઓ સાથે રમી શક્યો નથી, સાંજે એની સાથે ફરી શક્યો નથી, ઘરે પાછા ફરતા એને માટે કઈ લાવી શક્યો નથી એ ક્યાં પ્રકાર નો પિતા છે! સંતાનનો પ્રેમ પણ દરેક પિતાના કિસ્મતમાં હોતો નથી.
-> ઈશ્વર બહુ મોટો કમ્યુનીસ્ટ છે દોસ્ત, દરેકને ગણીને ૨૪ કલાક આપી દીધા છે - એક વર્ષનું બાળક હોય કે કરોડપતિ બુઠ્ઠો હોય. જેમ વાપરવા હોય તેમ આ કલાકો અને દિવસો વાપરો. કેટલાક ચોવીસમાંથી ચૌદ કલાક ધંધા માટે વાપરે છે અને સફળતાનો સંતોષ માને છે. અને પીસ્તાલીશમાં વર્ષે એકાએક ભાન આવે છે કે બાળપણ, કુમારાવસ્થા, જવાની બધું ખોવાઈ ગયું. ઈશ્વર દરેકને બધું જ આપે છે. બાળપણ આપ્યા વિના કોઈને જવાની આપતો નથી. પણ આપણને આપણે માનેલી સફળતાની પાંખો પર બેસીને બુઢાપા તરફ ઉડી જવું છે. પછી બધું યાદ આવે છે, ને પાછળ રહી ગયું એ બધું - અને પછી આપણા ધમપછાડા, બાલીશ ચેષ્ટાઓ, હાસ્યપદ, દયાજનક કોશિશો, જિદ્દ... આપણી જવાની બતાવ્યા કરવાની, સાબિત કરવાની, આખું જીવન બદ્દ્સુરત, વિકલાંગ બની જાય છે. સફળતાના પ્રેમમાં પડવા જેવું નથી. એ વિષકન્યા છે. આખો માણસ અંદરથી ખવાઈ જાય છે. અને બહારથી ખોવાઈ જાય છે.
-> જીવનભર અવિશ્વાસ રાખીને ચાલાક કહેવડાવવા કરતાં વિશ્વાસ રાખીને એકાદ નાની ઢોકર ખાઈ લેવાથી દ્રષ્ટિનો પરિપ્રેક્ષ્ય સાફ થઇ જાય છે. આપણું કિસ્મત નામની એક વસ્તુ છે, જે બીજો ક્યારેય લૂછી શકતો નથી.
-> હું માનતો નથી કે આ બધું જ માયા છે, આ દેહ, આ જગન, આ વાસનાઓ, આ ઈચ્છાઓ... હું માનતો નથી કે જિંદગીભર જે કર્યું, જેને માટે દુખ સહન કર્યું અને સુખનો ઉત્સવ કર્યો, એ બધું જ મિથ્યા છે.
-> કદાચ મનુષ્ય માટે ખુદાને પહેલેથી જ નફરત હશે.. નહિ તો અને પ્રકૃતિને જે રીતની જવાની આપી છે એ રીતની મનુષ્યને પણ આપી હોત. આખી સૃષ્ટિમાં વસંતનો નવો શ્વાસ ધબકે છે અને ધીરે ધીરે બંધ થઇ જાય છે, બીજે વર્ષે આવવા માટે દર વર્ષે વસંત આવશે - સૃષ્ટિના અંત સુધી - માણસને પણ ઈશ્વરે મૃત્યુ સુધી વર્ષે વર્ષે વસંત આપી હોત તો?
-> જગતભરની વાર્તાઓ લખી શકાય છે, પોતાની જ વાર્તા કહેતા ધ્રુજારી છૂટી જાય છે.
-> બીજો આપણામાં વિશ્વાસ મૂકી શકે એટલી ઊંચાઈ પ્રાપ્ત કરવી એને હું સફળતા સમજુ છું.
-> સેક્સ અને પ્રેમને અમે હંમેશા બે જુદી ચીજો ગણી છે. સેક્સ પાંચ મીનીટની વસ્તુ છે. થકવી નાખે છે. પ્રેમ પચાસ વર્ષો સુધી તમને ખુશહાલ રાખે છે. સેક્સ મીકેનીક્સ છે. પ્રેમ મ્યુસિક છે.
-> પ્રેમ કરવાથી જ સ્ત્રી સમજાતી નથી... જીવવું પડે છે એની સાથે! હું માંદાઓની વાત કરતો નથી, હું બુદ્ધિશાળી સ્ત્રીઓ ની વાત કરું છું.
-> મને હાથની રેખાઓમાં રસ નથી, કપાળની રેખાઓમાં રસ છે. કારણકે તે માણસે પોતે જીવીને બનાવેલી હોય છે. ભગવાનની આપેલી નથી હોતી.
-> દુનિયામાં એક એવી જગ્યા એવી હોવી જોઈએ જ્યાં મૂર્ખાઈથી હસી શકાય. કઈ જ વિચાર કર્યા સિવાય ચુપચાપ બેસી શકાય. અને કોઈ પૂછે નહિ - શું કરે છે?
-> પુરુષને પણ એક પિયર હોય છે . જ્યાં ફૂટપાથ પરનો તડકો ઓળખે છે. ગલી હસે છે, દરવાજો ખબર લે છે, દીવાલો તબિયત પૂછે છે.
-> મને 'અહંકાર' શબ્દ 'ઓમકાર' જેવો જ સરસ લાગ્યો છે. અહંકાર એક ગુણ છે. તૂટેલા માણસને એક જ વસ્તુ ટકાવી રાખે છે - એનો અહં, અને અહં ભ્રહ્માસ્મીનો અર્થ આવો જ કંઈક થતો હશે....

Less Expectation.. More Enjoyment...

Yesterday, I got increment and bonus letter from manager and then he asked me, Happy? I said.. 'More then happy... It is beyond my expectation (off course I don't tell him to take it back as its more then my expectation, in fact I am ready to accept more also)'. It seems that he is more happy or feel satisfied with my answer. He said, 'That's very good. Hardly folks here are happy'. I just smiled because I know, 80-90% employee in each hardly ever happy or satisfied with their salaries and still they do the job, stick to the company forever. and It was vice verse case for me (because I always thinking what the hell I am doing anything special that I am getting this much salary.. I still don't understand why IT engineers get more salaries compare to other engineers!!! but it was industry standards so I am enjoying on that :) ).
Just last year, during appraisal time at my previous company, HR declared there would be hardly any increment this year. Now that was the bullshit. They have not given any increment year ago due to recession and we all understood case but two year in row, not acceptable to me. So I decided its time to move on. and I landed at mumbai then with new company.
Now reason of enjoyment is that, during last month appraisal process, my manager told me that you had joined in August so you will not get appraised and get any ratings. You will get prorated increment and bonus. Now from my previous company's experience, I though it would be nothing so I am expecting same thing here, Big Nothing. and plus I had negotiated much (which is against my nature, I did it and I won it too.. yuppeeee.... ) during joining so I thought They would definitely count that too.
But After got letter, I am happy... more than satisfied... excited also you can say. So Lesson I learn, less expectation, more happiness. But its difficult to do. We have expectation from almost all things around us, from all people around us. Example, When I go to station daily to catch the train, I always expect Less crowdy train and also expect that train will come in a minute only. But then It hardly happens and it's aah.... disappointment. After few days, You have used to that and then suddenly from no where it happens and you feel overwhelming. So again your expectation rise for next day and it doesn't happen and..... Its life cycle... Some says, It checks your patience and It makes you strong, mentally. may be it is... what say....

મારી નજરે: સોરઠના બહારવટીયાઓ - ૧

ઝવેરચંદ મેઘાણીએ આ પુસ્તક લખેલું છે અને ગુજરાતી સાહિત્યમાં મેઘાણીની ઓળખ આપવાની જરૂર નથી. જે રીતે હિન્દી ફિલ્મોમાં અમિતાભ છે તેમ ગુજરાતી સાહિત્યમાં મેઘાણી છે.
મને મજા આવા વાંચવાની પણ થોડું અઘરું પડ્યું. જે લોકોને સોરઠી, એટલે કે સૌરાષ્ટ્રની ભાષા આવડતી હોય એમને વધારે મજા પડે એવું છે. આમ તો હું પણ સૌરષ્ટ્રનો જ છુ પણ ક્યારેય રહ્યો નથી એટલે થોડાક શબ્દોમાં મને પણ તકલીફ પડી હતી. મેઘાણીની દ્રશ્યનું વર્ણન કરવાની કળા જોરદાર છે, શબ્દો વડે જાણે તમે પ્રત્યક્ષ ત્યાં હોવ એવી ભાંતી થાય.
પહેલાના જમાનાના લોકો માટે ઈજ્જત અને વચન, વાયદો બધા કરતા ઉપર હતો, કેહવું પડે હો ભાઈ. બહારવટીએ ચડવા માટે આ ૨ જ કારણો મને દેખાયા. આજના જમાના નોકરી કરતા લોકો માટે તો આ બહુ વધારે કેહવાય. અહી તો બોસને હા, હા, કાલે થઇ જશે કામ અને પછી ૨ દિવસ પછી પણ ના થયું હોય એવું હોય. આ બહારવટિયાઓ કોમ્પુટર લાઈનમાં કામ કરતા હોત તો ખબર પડત કે વાયદો કેમ પળાય છે, હશે. ગુજરાતી વાંચનના આશીકોએ આ પુસ્તક વાંચી લેવું અને હવે હું મેઘાણીના બીજા પુસ્તક પણ જલ્દી સમય લઇને વાંચીશ.

Adventure on New Year Day....

New Year Started with bang for me.... I went to Pune for the adventure of life... had blast at 31st, went to one party (off course not free) with friends and enjoyed lot... dance..drink...n dinner... yuppeeeeeee.... and then... my adventure on new year....

Me counting this task as a adventure because,
1. All of my friends are against it, infect They tried to stop me, tried to discourage me. History says when someone created history.. all people are against it so same case with me also here.
2. Driving 430 Km in a day is not a big deal for some bikers but when it comes to drive on 8 year old 100 cc bike, Splendor and not on powerful bikes, it is some risk. Plus its not comfortable bike for driving whole day, u should consider your back n bums also....
3. I am driving with Gujarat passing so during driving, its risk if some traffic cop would stop me and ask for NOC document which is I don’t have.
Now I need to transport bike from Pune to Surat but Transport wala doing some natak..nakhra... ३ दिन लगेगे साहिब, n blah blah.. so I decided... चलो यार खुद ही ड्राइव कर के लेके जाता हु....

It's around 430 Km from Pune to Surat and Road goes from Pune, Lonawala, Khandala, Panvel, Mumbai Bypass, Vapi, Valsad, Navsari and Surat. Road conditions are quite good now but still I don't know why people think that Driving on highway is risky and not my dad only, my uncle also scolded me lot after they came to know about my adventure.

I started on new year day at 8:05 AM from Pune, filled petrol tank with 8 liter petrol and started journey.... Its winter time so weather was pleasant.
Passed Lonawala at 9:05 am and reached Khandala at 9:15 am and took my first break of 10 minutes. View was awesome from Khandala ghat…..


Started again at 9:25 and reached Panvel at 10:30….
Now actual headache started for bypass Mumbai….. n it took 2 hours to reach me at western highway.. asked few people.. started on Panvel bypass, go to airoli (don't go to thane n turn left for airoli from Panvel bypass), go to ghodbanadar road n at the end of ghodbandar road, reached at western highway at 12:30, after saw below hoarding, I felt relief.
only 150 km in 4 and half hour… very slow.. reasons were Hilly road between Pune and Mumbai and then Mumbai bypass took so much time… but after reached on western highway, it took 5 hours for 280 Km including 30 mins lunch break.
I took lunch break at 1:30 for the sake of my bike otherwise I was roaring to go continuously but then I had to consider my 8 year old bike's capacity also. Engine should not be much hot due to constant driving….
At 2, I started driving again and then it was continuous driving for next 3 and half hours up to surat with 2-3 minutes break at every one hour….
I reached surat at home at 5:45 pm. Dad n Mom both shocked… said u r mad.. pagal guy.. actually I didn’t tell them that I was at pune and coming surat by bike otherwise they would also try to stop me and worrying for whole day till I reach surat. so I decided not to tell them. I said only, ya I know its bit madness but now I m here safely so please.. be cool… :) …
Its experience of life and I thoroughly enjoyed driving on highway, it was more enjoyable then driving crowded city roads… driving in lonawala-khandala was awesome..
After reaching home, my bums were as flat as Indian railways second class seats. I sat on sofa for continuously 4 hours from 6 to 10 and felt so much relief and relax.. till that time I never enjoyed so much of sitting on sofa, So it's like to experience of heaven, u should experience hell first.. :) rite guys….
And now I m proud of my 8 year old bike toooooo :) ….