My View: The Fifth Mountain - Paulo Coelho

This book for those people who believes in God, but their faith is in doubt due to obstacles, difficulties, injustice in life and they are thinking that really God exists or not!!!! It conveys the message that whatever happens, it happens for good even it is bad for you at that moment. Don't fight with God and whatever happens, just accept it and try to improve it with your hard work without worry of result. Other authors write boring self improvement books like lectures and here, Paulo Coelho saying those things in the form of stories.

Definitely not for me, but I took as a nice story and enjoyed it. You too will enjoy.

What the crap....Killing mosquitoes is news now....

Came from office at 10 pm... already tired enough. My roomies finished their dinner so I am eating alone and getting bored as we are poor people who don't have color TV and channel connection so just picked up paper near by, It was Mumbai Times of 21st march. 

You must know mumbai times is page 3 kinda thing that comes with regular news paper of Times of India (TOI). It's all about gossiping of movies, stars, sports person and things which related to rich people only. It's kinda waste for normal ordinary public still TOI wasting so much paper on it. Its nothing related to actual news paper. and some times this mumbai times having as much pages as main news paper.... n they (Times of India) started green India initiatives and save trees movement.... !!!!!!

OK enough outburst.... reason of outburst, already punctured mind from office and then this crap news item.... "Yes I killed about 15 of them in the first half hour. I’m usually a non-violent person but surely this will be considered self-defense,” she explains." What the f***. Some third grade actress (whose contributions to Indian film industry is 2-3 flop and boring movies) is killed 15 mosquitoes and that's the news on last page of paper. I have killed 1000s of mosquitoes but forget about news paper, I never mentioned it to my blogs till now.... and There are number of readers who will waste their time to read this crap!!!! Be Responsible journalist...

Now yar, we knew there is so much competition in media and they are making news from nowhere but this is the height... definitely height of boring and non-existence-news-journalism.... sorry but i couldn't find the better word....

anyways but I like the pic of Anjana Sukhani.... :) ....  and after writing this blog, anger on TOI vanished....so all cool now...

અહીં અંતર મીનીટોમાં પુછાય છે.....

થોડા મુંબઈના અનુભવો...

બીજા શહેરોની ઓફિસમાં જયારે નવા નવા માણસો મળે ત્યારે લોકો એક બીજાને કયા એરિયામાં રહે છે અને ઓફીસથી કેટલા કિલોમીટર દુર છે એવું પૂછે છે જયારે અહી મુંબઈમાં કયા એરિયા પછી બીજો સવાલ હોય છે (નજીકના) રેલ્વે-સ્ટેશનથી ઘર કેટલું દુર છે અને ઓફીસ પહોંચતા કેટલી મિનીટ લાગે છે!!!! ટૂંકમાં અહી અંતર કિલોમીટરમાં નહિ પણ મીનીટોમાં પુછાય છે.

અહી તો ઘરની જાહેરાત પણ એ રીતે આપેલી હોય છે કે સ્ટેશનથી ૫ જ મિનીટના અંતરે. જે લોકો સ્ટેશનની નજીક રહેતા હોય એ જાણે મોટી ધાડ મારી દીધી હોય એમ વટથી કહેશે કે મારું ઘર તો સ્ટેશનથી ૨ મિનીટ જ દુર છે. પછી ભલે ને ૧૦ બાય ૧૦ની ચાલીમાં રહેતો હોય. અહી સ્ટેશન પાસેની ચાલીનું ભાડું સ્ટેશનથી દુરના બંગલા કરતા વધારે હોય છે. 

અહી પણ ભારતના બીજા શહેરોની જેમ લોકોને ફૂટપાથ પર ચાલવાની આદત નથી. રસ્તા પર જ ચાલવાનું અને વાહનોની ટ્રાફિકને લીધે પહેલેથી ઘટી ગયેલી ઝડપ વધારે ઘટાડવાની. જોકે એના ૨ કારણો મને મળ્યા છે, એક તો ફૂટપાથ પર પાથરણાં પાથરીને, ફૂટપાથ રોકીને, દુકાન  ખોલીને  બેસી ગયેલા નાના વેપારીઓ અને બીજું સલમાનખાન. સલમાનખાને રાતના ફૂટપાથ પર સુતેલા લોકોને ઉડાવી દીધા હતા એ તો યાદ જ હશે ને. એટલે ફૂટપાથ પર ચાલવાની  બાબતમાં મુંબઈ અપવાદ નથી.

બીજું અહી જો તમે ઘરની બહાર ખુલ્લી હવામાં ફરતા રહો તો દર કલાકે કલાકે નહાવું પડે, સિવાય કે ડીસેમ્બર-જાન્યુઆરી મહિનો હોય અથવા તમે જન્મથી જ મુંબઈમાં રહેતા હો. બહારથી આવેલા લોકોને અહીં વધારે પરસેવો થાય છે. અહીંની હવા ભીની ભીની... ભેજવાળી છે એટલે. મુંબઈ આવ્યા પછી જ મેં ગંજી પહેરવાનું શરુ કર્યું. એટલે તમે સમજી શકો છો અહીંની આબોહવા.

જો કે અહી તમે તમને ગમે તે રૂપ ધારણ કરી શકો છો!!!! મારો કહેવાનો મતલબ છે કે તમને ગમે એ ગોવિંદા ટાઈપ કપડાં પહેરી શકો.... ગમે એ વાળની સ્ટાઇલ મારી શકો છો. અહીં તમને જોવા કોઈ નવરું નથી, સિવાય કે તમે નગ્ન થઇને બહાર નીકળો :).  લોકો પાસે સમય જ નથી તમને જોવાનો. યુવતીઓ માટે ભારતમાં મુંબઈથી આદર્શ શહેર ના હોઈ શકે. બધી જ જાતની છૂટ અને કોઈ જાતની રોક-ટોક નહિ. અને શોખ પુરા કરવા માટે પૂરી આઝાદી. બધી જાતના શોખ માટે અહી ક્લાસ મળી રહે છે, મહેંદીથી માંડીને ડાન્સ સુધીના બધા.

મુંબઈમાં તમારી લાઈફ સ્ટાઇલ તમારે નક્કી કરવાની છે. અહી ૧૦ રૂપિયાનાં ૨ વડાપાવથી પણ પેટ ભરાય છે અને ૨૦૦૦ રૂપિયાનું લંચ પણ મળે છે. ૧૦૦૦ રૂપિયામાં ગટરની બાજુમાં ઝુપડું પણ મળે અને લાખ રૂપિયાનો બંગલો પણ ભાડે મળે છે.  મને નથી લાગતું કે આ મુંબઈ સિવાય ભારતના બીજા કોઈ શહેરમાં તમને લાઈફ સ્ટાઇલ પસંદ કરવાની આટલી અનુકુળતા મળી રહેશે.

My View: The White Tiger - Arvind Adiga

The White Tiger is a tale of two Indias. Balram's journey from the darkness of village life to the light of entrepreneurial success is utterly amoral, brilliantly irreverent, deeply endearing and altogether unforgettable. it is written by Arvind Adiga and it is his first novel.

Compelling, angry and darkly humorous, The White Tiger is an unexpected journey into a new India. It offers a completely bald, angry, unadorned portrait of the country as seen from the bottom of the heap; there's not a sniff of saffron or a swirl of sari anywhere... The Indian tourist board won't be pleased but you'll read it in a trice and find yourself gripped.

Above words are not mine but taken from Book front and rear cover But ya, If I keep reading novels like this then may I can write the same. English of this book is a bit high level for me. Some words are totally new for me, words we never use in daily language. In fact I am not aware of some words but thanks to WordWeb application in my iPhone, I got the meaning of those words. Last Gujarati novel of 220 pages took my 3 hours but this 320 page took my 10 hours... so you can imagine. n that's may be one of the reason that this book is not as successful as chetan bhagat's novels. 

Nice read..... 

I am obsessed… obsessed to some NUMBERs….

I am obsessed... (IAO)...
IAO to number of bugs against my name at office…
IAO to lines of code (LOC) I write for specific task at office...
IAO to amount of money I spend on food… specially junk food…
IAO to how much I loss weight (even in grams) after each workout…..
IAO to count how many KMs I walk today… (Thanks to Kavan, I have that machine who count steps & KMs)
IAO to minutes I take from Malad station to Office while walking….
IAO to how many KMs I drive in an hour....
IAO to how many movies I can watch during weekend.. during month…
IAO to how many books I can read in a month…
IAO to how many pages I can read in an hour….
IAO to how many mails I get in my in-box…
IAO to free space I have in my laptop…
IAO to number of hours I sleep….
IAO to statistics of Cricketers... specially no. of runs, no. of wickets and averages...
IAO to how many goals I hit in FA football game...
IAO to how many points I earns in Need for speed game...
and Yes, IAO to how many comments I get on my blog…

I didn’t count Bank Balance as everyone is obsessed about it… :) ….

Earlier I was obsessed to number of friends and scraps on orkut... and I was obsessed of page hits on my blog but thankfully I am no more obsessed with that now....

I think I have number-obsessed-syndrome... may be some American can name it... as u know like we have 36  Lakh Gods.. Americans have so many phobias and syndromes and they have surveys to prove it too... so this is some kind of syndrome or what....   
You know what the problem with these obsessions is that sometime I don't  enjoy the actual thing and just want to add one more count... for example...  I I watched movie, 'Sunshine' two days ago, I don't like it at all still I  completed whole movie... so that I can add it into my list...
I am trying to get away with all these obsessions, I don't know I will ever get success or not.... may be when I die.... :) ... 
Is it only me who has this kind of obsessions or you guys also do have? Please share....

મારી નજરે: બાકી રાત - બક્ષી

૧૯૮૦માં લખાયેલી આ નવલકથા આજે પણ ગુજરાતના કેટલાક શહેરોને લક્ષમાં રાખો તો મોડર્ન લાગે તેવી છે.  જો કે અહી ગુજરાતને નહિ પણ મુંબઈને પૃષ્ઠભૂમિમાં રાખીને એક ૩૪ વર્ષની ત્યકતા અને ૨૫ વર્ષના યુવક વચ્ચે રચાતી પ્રણયકથા છે. અને જે રીતે પાત્રોના મનની  સ્થિતિને અનુલક્ષીને મુંબઈનું વર્ણન થયું છે તે કાબીલેદાદ છે. અંત સુખદ: નહિ પણ કરુણાજનક છે, પણ આવી વાર્તામાં સુખદ: અંતની અપેક્ષા વધારે જ છે....

જિંદગી શું છે?? મુંબઈનો ટ્રાફિક વિચારતાં કરી મુકે છે....

     જિંદગી શું છે? ના ના, જિંદગીનો મતલબ શું છે? ના, આપણે અહી ચિંતનની વાતો કરી રહ્યા છે. મતલબ નહિ, અર્થ, જિંદગીનો અર્થ શું છે? ઘણા લોકો જિંદગીનો  જીવનનો અર્થ શોધવામાં જ આખી જિંદગી કાઢી નાખે છે અને કંઈ જ અર્થસભર મળતું નથી.અને ઘણા લોકો અર્થની પળોજણમાં પડ્યા વગર જે જિંદગી મળી છે એ સ્વીકારીને એમાંથી આનંદ લઇ લે છે. તો જિંદગીનું સત્ય શું છે? જે મળ્યું છે એ સ્વીકારીને એનો આનંદ લેવો કે જે નથી મળ્યું એની પાછળ દોડ્યા કરવું અને દુઃખી થવું? અને જે મળ્યું છે એ સ્વીકારવું એટલું સહેલું છે? મને નથી લાગતું એ જેટલું કેહવું સહેલું છે એટલું જ કરવું અઘરું છે. બાકી તો લોકો આટલા દુઃખી થોડા હોત!!!

      મને જ જુવોને... સુરતમાં પપ્પાની ઓફીસમાં જોડાઈ ગયો હોત તો આરામથી સુરતમાં જિંદગી નીકળી જાત. ક્યાય શહેરો બદલવા ના નહિ, દર અઠવાડિયે સુરત-મુંબઈના ધક્કા નહિ, અહી લોકલ ટ્રેઈન અને બસના ધક્કા ના ખાવા પડત અને સુરતમાં મસ્ત બાઈક-કારમાં ફરતા હોત અને અત્યારે મુંબઈમાં આ રીક્ષામાં ટ્રાફિકમાં ફસાયો છું. અને આવા બધા જિંદગીનાં નકામાં વિચારો આવી જાય છે.

      ટૂંકમાં, મુંબઈનો ટ્રાફિક હતાશ કરી મૂકી એવો છે અને અત્યારે હું એમાં ફસાયો છું. સારું છે ટ્રાફિકમાં અટકી જાવ છું ત્યારે મારે પાસે લેપટોપ નથી હોતું નહિ તો આ બ્લોગ આવા હતાશાજનક લેખોથી ઉભરાઈ જાત...

      સારું, ચાલો ટ્રાફિક હળવો થઇ ગયો છે અને જિંદગીમાં પાછુ સુખ આવી ગયું છે.. ના ના.. હતાશા જતી રહી છે....