અહેસાસ

મારી બીજી વાર્તા... વર્ષનો છેલ્લો બ્લોગ.... એન્જોય....
-----------------------------------------------------------------------------
રાજેશનો શાળામાં પ્રથમ દિવસ હતો, જો કે શાળા ઘણા દિવસથી શરુ થઇ હતી પણ રાજેશનું એડમીશન મોડું થયું હતું. તે સૌરાષ્ટ્રના નાના ગામડામાંથી આવતો હતો અને હજી શહેરથી અજાણ હતો, બધું તપાસ કરીને એડમીશન લેવામાં મોડું થઇ ગયું. માનસી પણ એ જ દિવસે શાળામાં દાખલ થઇ હતી. અને એટલે બંનેનો રોલ નંબર સાથે આવ્યો હતો.
રાજેશ દેખાવમાં સીધો સાદો, સામાન્ય કહી શકાય એવું વ્યક્તિત્વ હતું. અને શરમાળ પણ હતો, શહેરના છોકરાઓની સરખામણીમાં અંતરમુખી હતો. માનસી પણ કોઈ ખાસ સુંદર કેહવાય એવી નહોતી અને ખુબ જ પાતળી, સલકડી જેવી હતી અને એ પણ અંતરમુખી હતી. બેય જણા નવા હોવાના લીધે શાળાના બીજા છોકરા- છોકરીઓ જોડે હળતા-મળતા થોડો સમય લાગ્યો હતો. જો કે તો પણ, રાજેશ કોઈ છોકરી જોડે તો દોસ્તી નહોતો જ કરી શક્યો અને માનસીએ પણ કોઈ છોકરા જોડે મૈત્રી કેળવી નહોતી. રાજેશ માટે છોકરા-છોકરી દોસ્તી કરે એ નવી-નવાઈની વાત હતી. એણે ગામડામાં કોઈ દિવસ એવું જોયું નહોતું.
એક દિવસ ક્લાસમાં બાયોલોજીના સરે માનસીને ઉભી કરી અને પ્રશ્ન પૂછ્યો. માનસીએ જવાબ આપ્યો. સર થોડા મજાકિયા-રમતિયાળ મિજાજના હતા. માનસીનો અવાજ સાંભળીને સરે કહ્યું, 'અરે છોકરી, તારો અવાજ તો કોયલ જેવો છે. આજથી તારું નામ કોયલ.' અને એ દિવસે રાજેશનું ધ્યાન પહેલી વાર માનસી તરફ ગયું. માનસીનો અવાજ હતો પણ કોયલ જેવો જ મધુર. પછી તો સર પણ માનસીને પ્રશ્ન પૂછવા માટે કોયલ કહીને જ ઉભી કરતા. માનસી ઉભી થતી જવાબ આપવા ત્યારે રાજેશ એને નીરખ્યા કરતો. હવે રાજેશને એના અવાજનો ચસ્કો લાગ્યો હતો. એ ઇચ્છતો કે સર રોજ એને કંઈક બોલવા માટે ઉભી કરે. હવે રાજેશ ક્લાસમાં ક્યારેક ત્રાંસી નજરે માનસીને જોયા વગર રહી શકતો નહોતો. જો કે હજી એની સાથે વાત કરી શકે એટલી હિમત એનામાં આવી નહોતી.
3 મહિના પછી શાળામાં આંતર-પરીક્ષાઓ આવી હતી. ૫ વિષયની પરીક્ષાઓ પૂરી થઇ ચુકી હતી. રાજેશ અને માનસીનો રોલ નંબર સાથે હોવાના લીધે એ બંને આગળ પાછળ જ બેસતા હતા. રાજેશ રોજ વિચારીને જતો કે આજે તે માનસીને કોઈ પ્રશ્ન પૂછશે જેથી વાત કરવાનો મોકો મળે પણ ૫ દિવસમાં એ માનસીને કઈ પણ પૂછી શક્યો નહોતો. છેલ્લા ૨ વિષયની પરીક્ષાઓ પણ એમ જ પૂરી થઇ ગયી. રાજેશ માનસી જોડે વાત કરવાની હિમંત જે કેળવી શક્યો નહોતો. બધા વિદ્યાર્થીઓ મૂડમાં આવી ગયા જયારે રાજેશ વધારે ઉદાસ થઇ ગયો હતો કે હવે કેવી રીતે માનસી જોડે વાત કરવા મળશે. હવે બીજા ૩ મહિના રાહ જોવી પડશે. માનસીને તેણે અત્યાર સુધી કોઈ છોકરા જોડે વાત કરતા પણ જોઈ નહોતી એટલે રાજેશને વધારે ડર લાગતો હતો.
રાજેશે જો કે પરીક્ષામાં સારા માર્ક લાવ્યો હતો અને માનસીના પણ ઠીકઠાક એવરેજ કહેવાય એવા માર્ક હતા. માર્ક્સ બધા ક્લાસની વચ્ચે આપવામાં આવતા એટલે બંનેને એકબીજાના માર્ક્સની ખબર હતી. પણ જેમ રાજેશે માનસીના માર્ક્સની નોંધ લીધી હતી તેવી માનસીએ રાજેશના માર્ક્સની નોંધ લીધી હતી કે વિષે રાજેશને શંકા હતી.
આમ ને આમ બીજા ૩ મહિના વીતી ગયા. રાજેશ રોજ માનસીને ત્રાંસી નજરે જોયા કરતો. તેણે તેની બેસવાની જગ્યા પણ બદલી હતી, હવે તે માનસી બેસતી હતી તેનાથી થોડી પાછળની કતારમાં બેસતો હતો.
ફરી ૩ માસિક પરીક્ષાઓ આવી હતી અને ફરી રાજેશની એ જ હાલત હતી. ૪ વિષયના પેપર પુરા થઇ ચુક્યા હતા. ૫માં દિવસે રાજેશ ક્લાસમાં આવ્યો તો માનસી અને એની બાજુની હારમાં બેઠેલી છોકરી એકબીજા સાથે ઈશારાથી વાત કરી રહી હતી. કદાચ પરીક્ષા દરમ્યાન ચોરી કેવી રીતે કરવી તે નક્કી કરી રહી હતી. બાજુવાળી છોકરીએ જોયું કે રાજેશ તેમને જોઈ રહ્યો છે તો તેણે જરા સ્મિત આપ્યું. રાજેશ પણ સ્મિત આપીને પોતાની જગ્યાએ બેસી ગયો. રાજેશે હવે હાર માની લીધી હતી. પણ આજે નસીબ જરા સારું હતું એનું. પરીક્ષા પૂરી થવાની વાર હતી ત્યાં રાજેશને માનસી બોલાવી રહી હોય એવું લાગ્યું. એણે સર જોઈ ના જાય એ રીતે પાછળ જોયું. માનસી એને ખરા-ખોટા પ્રશ્નનો જવાબ પૂછી રહી હતી. રાજેશને તો જાણે સ્વર્ગ હાથ-વેંત જ દુર રહ્યું. એને જવાબ આવડતો હતો અને એણે ઈશારાથી કહી દીધો. પછી તો માનસીએ બીજા પણ ૩-૪ સવાલ પૂછી લીધા અને રાજેશે બધા જવાબ કહી દીધા. પરીક્ષા પૂરી થયા પછી રાજેશ ઉભો થતો હતો ત્યાં માનસીએ એનો આભાર માન્યો અને રાજેશે કીધું, આભાર નહિ, કાલે તમારે મને જવાબ કહેવા પડશે કેમ કે કાલના વિષયમાં હું નબળો છું. માનસીએ કીધું, હું કોશિશ કરીશ. હું તમારા જેટલી હોશિયાર નથી. એ દિવસે રાજેશ ખુબ ખુશ હતો. માનસી એનું નામ પણ જાણતી હતી અને એ ભણવામાં આગળ છે એ પણ જાણતી હતી. એ પછીના ૨ દિવસ પણ બંનેએ થોડી થોડી ચોરી કરી હતી.
જો કે પરીક્ષા પૂરી થયા પછી રાજેશને માનસી જોડે વાત કરવાનો કોઈ મોકો મળ્યો નહોતો. બસ એટલો ફરક પડ્યો હતો કે હવે એ લોકો સામ-સામે મળે તો એકબીજાને સ્મિત આપતા હતા. પણ આવું અઠવાડિયે માંડ એકાદ વાર થતું.
હવે વાર્ષિક પરીક્ષાઓ પણ પૂરી થઇ ચુકી હતી અને રાજેશને વતન-ગામડે જવાનો સમય હતો. રાજેશ ખુશ હતો. એક તો એની પરીક્ષાઓ સારી ગઈ હતી અને આજે એ ૩ મહિના પછી ગામડે જઈ રહ્યો હતો. જો કે ગામડે ગયા પછી એક-૨ દિવસ તો જુના મિત્રોને મળવામાં, માતા-પિતાને શહેરની, હોસ્ટેલની ધીંગામસ્તીની વાતો કરવામાં નીકળી ગયા પણ પછી રાજેશને કંઈક ખૂટતું હોય એવું લાગવા લાગ્યું. તેને પહેલી વાર એમ થયું કે રજાઓ જલ્દી પૂરી થાય અને એ શહેર પાછો જાય. એને સમજ નહોતી પડતી કે આવું કેમ થઇ રહ્યું છે. માનસીને જોયે હવે અઠવાડિયું થઇ ગયું હતું અને એટલે જ એને શહેર પાછા જવાની તાલાવેલી ઉપડી હતી.
રાજેશ રજાઓ પૂરી થવાના ૨ દિવસ વહેલા આવી ગયો હતો, ખાસ માનસીને જોવા માટે. ઘેર માતાપિતાને કીધું કે ત્યાં જઈને બધું તૈયાર કરવું પડશે એટલે વહેલો જાવ છું. એ જાણતો હતો કે માનસી ક્યાં રહે છે અને એનાથી શાળા શરુ થાય એ ૨ દિવસ રાહ જોવાય એમ નહોતી.
શનિવારનો દિવસ હતો, રાજેશ ૭ વાગ્યામાં તૈયાર થઇને સાયકલ લઇને એના ઘરની સામે જઈને રસ્તા ઉપર ઉભો રહી ગયો અને સાયકલની ચેઈન બગડી હોય એવો દેખાવ કરીને ત્યાં ઉભો રહ્યો. ૭ ના સવા ૭, સાડા ૭, ૮, ૯ વાગ્યા તો પણ માનસી બહારના આવી. રાજેશનો અંજપો વધવા લાગ્યો. હવે રાજેશને થયું જો વધારે વાર ઉભો રહેશે તો કોઈકને શંકા જશે અને નાહક પ્રોબ્લેમ થશે. એ ત્યાંથી નીકળતો જ હતો કે માનસી ૯:૩૦ એ શાક લેવા માટે નીચે આવી. રાજેશ એને દુરથી જ જોયી અને કોઈ દિવસના અનુભવી હોય એવી લાગણી-શાંતિ અનુભવી. રાજેશને એ ક્ષણે ખ્યાલ આવ્યો કે એ માનસીના પ્રેમ કે એવું જે કઈ કહેવાય છે એમાં પડ્યો છે અને હવે એ જ એની મંઝીલ છે, જિંદગી છે.
રાજેશે એનો શાળાએ જવાનો રસ્તો બદલી નાખ્યો હતો. જો કે માનસી પાસે સ્કુટી હતી છતાં પણ.... થોડા દિવસ પછી રાજેશને ખબર પડી કે માનસી અને રાજેશનો રૂમ-મેટ એક જ ટ્યુશનમાં જતા હતા. એટલે રાજેશે રૂમ-મેટને પોતાના મનની વાત કરી હતી અને એ મિત્ર રાજેશ પર હસ્યો હતો, 'તને માનસી ગમે છે!!! તને એના કરતા ઘણી સારી છોકરી મળી જશે. એ સલકડીમાં શું ગમ્યું તને?' રાજેશે એ કહ્યું એનો અવાજ.... રાજેશે એ ટ્યુશનમાં જોડવાનું પણ વિચાર્યું પણ ટ્યુશનની ફી એની પહોંચની બહાર હતી અને એ મોડો પણ હતો.
વર્ષ એમ ને એમ વીતી રહ્યું હતું. રાજેશને હજી માનસી જોડે દોસ્તી કરવા માટે ના તો કોઈ મોકો મળ્યો હતો અને ના તો હજી એટલી હિમંત આવી હતી. ઉપરથી માનસીનું છોકરાઓ જોડેનું અતડું વર્તન પણ એની વિરુદ્ધમાં હતું. ઉપરાંત એને ભણતરમાં પણ ધ્યાન આપવાનું હતું .
એવામાં રાજેશ એક દિવસ એના મિત્રના ઘરે ગયો હતો. ત્યાં એણે ટેલીફોન ડિરેક્ટરી જોઈ. રાજેશ માનસીનું એડ્રેસ અને એના પિતાનું નામ જાણતો હતો. તેના દિમાગમાં ખબર નહિ ક્યાંથી વિચાર આવ્યો, તેણે ટેલીફોન ડિરેક્ટરી ઉઠાવી અને માનસીના ઘરનો ફોન નંબર શોધવા લાગ્યો. રાજેશને નંબર શોધતા વાર ના લાગી અને તેણે ફોન નંબર નોંધી લીધો.
પણ હવે જ્યાં રોજ ક્લાસમાં મળવા છતાં તે શું વાત કરવી તે કરી શકતો નહોતો તો ફોન કરીને શું વાત કરવીએ મથામણમાં એ નંબર મેળવ્યાના ૨ મહિના પછી પણ ફોન કરવાની હિમંત કરી શક્યો નહોતો. બસ એ રોજ સવારમાં માનસીના ઘરની આગળ જઈને ઉભો રહેતો અને માનસીની રાહ જોતો. જેવી માનસી સ્કુટી લઇને શાળા એ જવા નીકળે, આ પણ તેની પાછળ પાછળ પણ સાયકલ ભગાવતો હતો.
આમ ને આમ વર્ષનો અંત નજીક આવી ગયો. હવે રાજેશ ભણતરમાં ધ્યાન આપવા લાગ્યો હતો. પણ જેમ પરીક્ષાઓ નજીક આવતી ગઈ તેમ તેમ તેનો અંજપો વધી ગયો હતો. પરીક્ષાઓ પછી તો માનસીને ક્યારેય મળવાનો મોકો નહિ મળે એ વિચારે તેને ઉદાસ કરી મુકતો હતો. આ ઓછુ હોય તેમ પરીક્ષાઓમાં બંનેનો નંબર અલગ અલગ શાળામાં આવ્યો હતો.
પણ પાંચ પરીક્ષાઓ પૂરી થયા પછી શનિ-રવિની રજાઓ હતી અને રાજેશને અચાનક બત્તી થઇ કે પરીક્ષાઓ કેવી ગઇ એ પૂછવાના બહાને ફોન કરી શકાય પણ પછી વિચાર્યું કે માનસી પૂછશે નંબર ક્યાંથી મળ્યો તો શું કહીશ??? ફોન માનસી સિવાય એના મમ્મી-પપ્પાએ ઉપાડ્યો તો શું વાત કરીશ??? આવા વિચારો માં દિવસ નીકળી ગયો. છેવટે સાંજ રાજેશે જે થશે એ જોયું જશે ના વિચારે ટેલીફોન પર બુથ પર ગયો... પણ ત્યાં જઈને પણ ૨-૩ વાર બુથની આગળ-પાછળ આંટા માર્યા પછી હિમંત કરીને ફોન જોડી જ દીધો.
ફોનની રીંગ વાગી રહી છે... અને રાજેશની દિલની ધડકનો પણ રીંગ જોડે વાગી રહી હતી.... નસીબ જોગે માનસી એ જ ફોન ઉપાડ્યો.
માનસી: હેલ્લો
રાજેશ: હેલ્લો, હું રાજેશ બોલું છું. ઓળખાણ પડી?
માનસી: ના
રાજેશ: આપણે ક્લાસમાં સાથે ભણીએ છે. મારા પછી જ તમારો રોલ નંબર છે.
માનસી: અરે હા, ઓળખ્યા. તમને મારો નંબર કેવી રીતે મળ્યો?
રાજેશ: શોધવાવાળા તો ભગવાનને પણ શોધી લે છે. તમારો નંબર શું મોટી વાત હતી.... (રાજેશ આવું કહીને ધીમું હસ્યો... એણે ખબર નહિ ક્યાંથી અચાનક આ વાક્ય બોલવાની હિમંત આવી ગયી હતી એનામાં)
માનસી: (ગંભીર થઇને) શું કામ હતું?
રાજેશ: બસ એમ જ કે પરીક્ષાઓ કેવી જઈ રહી છે?
માનસી: સારી ગઈ છે. તારી?
રાજેશ: (માનસીએ તુંકારે બોલાવ્યો એટલે રાજેશ ની હિમંત વધી ગઈ) મારી પણ સારી ગઈ છે. તારો નંબર કઈ સ્કુલમાં છે? (રાજેશને ખબર હતી છતાં વાત લંબાવા માટે)
માનસી: એમ. એન. પટેલમાં. તારો?
રાજેશ: મારો તો આપણી સ્કુલમાં જ છે. ચોરી ને એવું થાય છે ત્યાં? (રાજેશ બને એટલી લાંબી વાત કરવા માંગતો હતો.)
માનસી: ના. હવે હું ફોન મુકું? મારે વાંચવાનું છે.
રાજેશ: સારું. હું પરીક્ષાઓ પૂરી થઇ પછી ફોન કરીશ. ફોને કરી શકુંને?
માનસી: હા. હવે બાય.
કહીને માનસીએ રાજેશના બાય વગર ફોન મૂકી દીધો. જોકે રાજેશ માટે તો આટલી વાત પણ ઘણી હતી. એ સાતમાં આસમાનમાં ઉડવા લાગ્યો હતો. વાત કરવાનું આટલું સહેલું હતું અને એણે નંબર મેળવ્યા પછી ૮ મહિના એમ ને એમ વિચારોમાં ખોઈ દીધા હતા. એ દિવસે રાજેશને બહુ જ સરસ નીંદર આવી અને એની છેલ્લી પરીક્ષાઓ પણ સારી ગઈ.
ફરી વાર પરીક્ષા પછી સાંજે ફરી એણે માનસીના ઘરનો નંબર જોડ્યો. આ વખતે માનસીની મમ્મીએ ફોન ઉપાડયો પણ હવે રાજેશમાં હિમંત આવી ગઈ હતી.
રાજેશ: હેલ્લો.
માનસીના મમ્મી: હેલ્લો.
રાજેશ: માનસી છે?
માનસીના મમ્મી: હા છે, તમે કોણ?
રાજેશ: હું રાજેશ, એની સાથે સ્કુલમાં છું.
માનસીના મમ્મી: સારું. આપું છું માનસીને.
માનસી: હેલ્લો
રાજેશ: હાય, રાજેશ બોલું છું.
માનસી: બોલ ને...
રાજેશ: કેવી ગઈ છેલ્લી બે પરીક્ષાઓ?
માનસી: બહુ સરસ. તારી?
રાજેશ: મારી પણ સરસ ગઈ.
માનસી: સારી વાત છે. હવે?
રાજેશ: તારી પ્રેક્ટીકલ ક્યાં અને ક્યારે છે ?
માનસી: ખબર નહિ, એ તો કાલે સ્કુલે જઈને જોઇશ તો જ ખબર પડશે.
રાજેશ: ક્યારે જોવા જવાની છે?
માનસી: કઈ નક્કી નથી.૧૦-૧૧ વાગે જઈશ. બહુ ઉજાગરા કર્યા છે. આજે ઊંઘવું છે. કાલે જગાય ત્યારે જોઇશ.
રાજેશ: સારું.
માનસી: બીજું?
રાજેશ: કઈ નહિ, અમે તો ફિલ્મ જોવા જવાના છે, હોસ્ટેલના મિત્રો જોડે.
માનસી: તું હોસ્ટેલમાં રહે છે?
રાજેશ: હા
માનસી: સારું, જલસા છે. આઝાદી હોયને હોસ્ટેલમાં તો.
રાજેશ: આઝાદી તો હોય પણ ખાવાનું સારું ના મળે, કપડા જાતે ધોવા પડે... :(
માનસી: તો પણ સારું જ કહેવાય.. સારું ચલ હું મુકું છું. પપ્પા આવી ગયા છે.
રાજેશ: સારું, બાય.
માનસી: બાય.
આજે તો રાજેશ બહુ જ ખુશ હતો. માનસીએ ઘણી બધી વાતો કરી હતી અને તે પણ સામેથી. એ જલ્દી સવાર પડે એની રાહ જોવા લાગ્યો જેથી સ્કુલે જઈને માનસીને મળી શકે. ટેલીફોન પર વાત કર્યા પછી એ માનસીને રૂબરૂ એક પણ વાર મળ્યો નહોતો તો કેવી રીતે મળશે એની થોડી ચિંતા તો હતી એને... પણ હવે એનામાં એક ગજબનો આત્મા વિશ્વાસ આવી ગયો હતો.
પણ બીજા દિવસે માનસી દેખાઈ જ નહિ. એને બહુ રાહ જોઈ પણ વ્યર્થ. એણે જાતે માનસીની પ્રેક્ટીકલની તારીખો જોઈ લીધી અને હવે પ્રેક્ટીકલ પછી ફોન કરવાનું નક્કી કર્યું.
પ્રેક્ટીકલ પુરા થયા પછી એ સાંજે રાજેશે ફરી ફોન જોડ્યો. માનસીએ ફોન ઉપાડયો.
માનસી: હેલ્લો
રાજેશ: હેલ્લો, રાજેશ બોલું છું. તું એ દિવસે પછી આવી જ નહિ સ્કુલે?
માનસી: રાજેશ, પ્લીસ. આજ પછી મને ફોન ના કરતો. મારી મમ્મીને નથી ગમતું કે હું કોઈ છોકરા જોડે વાત કરું અને છોકરાઓ મને ફોન કરે એ. સોરી.
રાજેશ: (રાજેશ માટે આ અણધાર્યું હતું. એ આવા હુમલા માટે તૈયાર નહોતો.) સારું.
માનસી: બાય.
રાજેશ: બાય.
રાજેશ ટેલીફોન-બુથવાળાને પૈસા આપીને ચાર રસ્તે આવેલી એમની કીટલી પર જઈને બેસી ગયો.રાતના ૪ વાગ્યા સુધી ત્યાં જ બેસી રહ્યો. એની પરીક્ષાઓ પૂરી થવાનો આનંદ છીનવાઈ ગયો હતો. માનસીના છેલ્લા શબ્દો એના દિમાગમાં ઘુમરાયા કરતા હતા. અને પોતાની જાત પર ગુસ્સો આવી રહ્યો હતો કે એણે સારું શું કામ કીધું!!! એવું કેમ ના પૂછ્યું કે તારી મમ્મીને ભલે ના ગમે, તને ગમે છે કે નહિ? હવે એને આ સવાલનો જવાબ કેમ કરીને મળશે!!!!
અને રાજેશ માટે આ સવાલ હમેંશા અનુત્તર જ રહ્યો કેમકે પછી આખી જિંદગી એ માનસી જોડે વાત કરી શક્યો નહિ.....
--------------------------------------------------------------------------
અભિપ્રાયો અને ટીકાઓ આવકાર્ય છે....

My View: 2 States The Story of My Marriage - Chetan Bhagat

Fourth novel of Chetab Bhagat, After started with great success in his first novel, following two novels not up to that standard and last one was worst. It goes better with this one. Five Point Some One rocks.... One Night At Call Center ok ok... Three Mistakes Of My Life very filmy.. sucks.... 2 States: The Story of My Marriage is good.. refresher.... better than One night and Three mistakes but not good enough compare to Five Point... but still readable.
Characteristic of main hero is very similar to previous ones but still I love him.. he is so real. Most of the today's guy can relate himself with hero.... although not sure about girls either they can relate themselves with Ananya, novel's heroine or not. Better if some girl give remarks on that.
Good sarcastic humor and problems young people faces... novel is thoroughly enjoyable and interesting storyline.. must read for younger generation, not sure about oldies weather they will like it or not because as far as I know none of Chetan Bhagat's novel got appreciation from critics although he is most famous among youngsters and movie makers that already 2 movies based on his novel hit the theaters... one was bogus.. Hello and one is super.. 3 Idiots.. may be because of Amir's touch.
Anyways, read it buddies, that's my recommendation.

ખાવાની મજા.. ફરી એક વાર..

ડીસેમ્બર મહિનો એટલે લગ્નો માણવા અને પાર્ટી એન્જોય કરવા નો મહિનો...
ગઈ કાલે કંપની તરફથી પાર્ટી હતી. યર-એન્ડ કે પછી ન્યુ-યર કે પછી નાતાલની પાર્ટી... હશે જેની હોય એની, આપણે તો પાર્ટી માણવાથી મતલબ હતો અને માણી, બરાબરની માણી. ગુજરાતની બહાર પાર્ટી માણવાની મને હમેંશા મજા આવી છે. વર્ક હાર્ડ એન્ડ પાર્ટી હાર્ડર... એ સુત્ર કાલે નજર સામે જોયું. પાર્ટી ગુજરાતની બહાર હતી એટલે દારૂની પણ વ્યવસ્થા હતી અને છોકરીઓ સહીત મોટાભાગના કર્મચારીઓએ એક-બે ગ્લાસ.. સોરી સોરી.. એક-બે પેગ તો પીધા જ, મેનેજર લોકોએ પણ. અને પછી મ્યુસિકની સાથે જે બધા લોકો નાચ્યા છે કે વાત ના પૂછો. આવી પાર્ટી ગુજરાતમાં થાય એવું શક્ય જ નથી. અને કદાચ થાય તો પણ મેનેજર લોકો મન મૂકીને નાચે, પીધા વગર.. મને શંકા છે... અને મેનેજર જ શું કામ, ઓફીસમાં એકદમ સીધા-સાદા લાગતા કર્મચારીઓના પણ રાતના નવા રૂપ જોવા મળ્યા. હા, સ્ત્રી કર્મચારીઓ પણ જોરદાર સજી ધજી ને આવી હતી, કેટલીક તો ઓળખાય પણ નહિ એવો ચેન્જ, મેક અપ કર્યો હતો. સાલો માણસ પણ કેટલા રૂપ બદલી શકે છે. પણ સો વાત ની એક વાત હતી કે અમે બધાએ ખુબ પીધું અને ખુબ નાચ્યા અને પછી ખુબ જમ્યા. એક સ્ત્રી કર્મચારીએ મને નવાઈથી પૂછ્યું કે ગુજરાતમાં દારૂ નથી મળતો!!! હું અમદાવાદ ગઈ હતી અને હોટેલમાં મને ખબર પડી કે અહી નહિ મળે તો પાર્ટી કેવી રીતે કરો તમે?? મેં કીધું, અમારી પાર્ટી એટલે મસ્ત શાકાહારી જમવાનું અને વાતોના વડા કરવાના.. દારૂ તો હોય જ નહિ અને મ્યુસિક પણ ભાગ્યે જ હોય... મજા મજા... અને પાર્ટી પાર્ટી... બધા પ્રદેશની અલગ અલગ રીતભાત હોય છે મજા કરવાની અને વાતોનો, ભોજનનો પણ એક નશો હોય છે, બરાબર ને. એને વધારે તો કઈ ખબર ના પડી પણ કોઈ દલીલ ના કરી અને પછી નાચવા જતી રહી. ખરેખર ખાવા પીવાની પણ એક મજા છે.....

मेरी नजर से: भारत का भरोसा द्रविड़

क्रिकेट मेरा सब से ज्यादा पंसदीदा खेल है और द्रविड़ मेरा पसंदीदा क्रिकेटर है तो जब मेने किसी स्पोर्ट्समेन के बारे में पढने का मन हुआ, तो मेरे को द्रविड़ के लिए कुछ पढने का मन हुआ।
ये किताब वेदम जयशंकरने २००३ के अंत में लिखी हुई है। वे इंडियन एक्सप्रेस के मुख्य क्रिकेट सवांददाता और रेडियो/टीवी में कमेंट्री कर चुके है। द्रविड़ को वो बचपन से, १३ साल की उम्र से जानते है जब से द्रविड़ने गंभीरता से क्रिकेट खेलना शुरू किया, वर्ना द्रविड़ स्कुल में तो बहुत अछि होकी भी खेलते थे। द्रविड़ के बारे में पढ़ते हुए लगा की एक पढने लिखने में होशियार और आग्याकिंत लड़का क्रिकेटर कैसे बन सकता है!!! उसे तो किसी कोर्पोरेट ऑफिस में होना चाहिए था। हालाँकि इस किताब में बहुत की कम बाते ऐसे थी जो मुझे पता नहीं थी । बस इतना पता चला की द्रविड़ बचपन से सुलजे हुए है, बहुत ही आयोजन बध्ध है। ये किताब ५ साल पुरानी है और मुझे द्रविड़ की २००७ के वर्ल्डकप के बाद के बारे में उन के विचार, इंग्लैंड के सफल दौरे के बाद उनके इस्तीफे और वनडे टीम से निकाले जाने के बाद की जिन्दगी के बारे में जानना चाहता हु पर वो तो जब द्रविड़ खुद लिखेंगे तभी पता चलेगा पर उनकी पेर्सोनालिटी को देखते हुए लगता नहीं की वो ये सब बाते पब्लिक में कहेंगे.....

મારી નજરે: અમેરિકા ઇન્ડિયા હસતાં હસતાં

બકુલ ત્રિપાઠી દ્વારા ૨૦૦૦માં લખાયેલું પુસ્તક. બકુલભાઈ જાણીતા હાસ્ય લેખક છે, ઉપરાંત પ્રાધ્યાપક, રંગમચ અને ટેલીવિઝન પર પણ એમણે ખાસ્સું કામ કરેલુ છે. આ પુસ્તક એમના અમેરિકાના પ્રવાસો દરમિયાન થયેલા અનુભવો વિષે છે. મને બહુ આશા હતી કે આ પુસ્તકમાં હાસ્યની છોળો ઉડતી હશે પણ હું નિરાશ થયો. ખબર નહિ પણ મને ખાસ જામ્યું નહિ. કારણ કદાચ એ હોઈ શકે કે ૧૦ વર્ષ જુનું પુસ્તક છે, અને આમાં ઇન્ડિયા-અમેરિકાની સરખામણી કરીને હાસ્ય ઉભું કરવાનો પ્રયન્ત થયો છે પણ ૨૦૦૦ અને ૨૦૦૯નું ઇન્ડિયા ઘણું જુદું પડે છે. બીજું કારણ, જે લોકોને અમેરિકા વિષે કઈ જ ખબર ના હોય એમને માટે આ મજા આવે એવું છે, બધું નવું-નવાઈનું લાગે. મારે તો ઘણા મિત્રો-સગા ત્યાં છે અને રોજ જ ચેટ થાય છે એટલે ત્યાંની ઘણી નવીનતાઓ થી વાકેફ છું એટલે પણ ના જામ્યું હોય એવું બની શકે. પુસ્તક નાનું છે, ૧૫૦ પાના અને પાનાની સાઈઝ પણ ઘણી નાની છે, મારે 4 કલાક જ થયા હતા પૂરું કરતા....

મારી નજરે: ચેખોવની શ્રેષ્ઠ વાર્તાઓ

ચેખોવ એ બહુ મહાન રશિયન લેખક છે. જેમને આખી દુનિયામાંથી વાહ વાહ મળી હોય અને પાછી આ તો એમની શ્રેષ્ઠ વાર્તાઓનો સંગ્રહ છે. નવા સવા વાચકો માટે થોડો અઘરો પડે એવો છે તો પણ મને તો મજા આવી. ઘણા વર્ષો પહેલા લખાઈ હશે પણ આજના જમાનાનો કોઈ પણ વાચક વાર્તાની પરિસ્થિતિઓ સાથે સેતુ જોડી શકે છે. કારણ વર્ષો પહેલા જ મુશ્કિલોઓ હતી રોજ્નીદી જિંદગીમાં તે આજે પણ છે અથવા તો પછી રશિયા આપણાં કરતા ઘણું આગળ હતું.. :) ... વાર્તાઓ સરસ છે પણ અંત ક્યારેક અધકચરા કે અચાનક આવી જતા લાગે છે. અને આ પુસ્તકની પ્રસ્તાવનાથી મને વિશ્વની પ્રથમ ટૂંકી વાર્તા, ગોગુલની ઓવરકોટ વાંચવાની ઈચ્છા જાગૃત થઇ છે. કોઈક વાર્તાના જાણીતા લેખકએ કહ્યું છે કે આપણે બધા ગોગુલના ઓવરકોટમાંથી આવ્યા છે. કોણ લેખક છે એ હું ભૂલી ગયો છો, કોઈક ને જાણ હોય તો કહેજો.

ઓહ રે ભારત...

સવારમાં ટાઈમ્સ ઉઠાવ્યું અને પ્રથમ પાનાં પર જ સમાચાર હતા, Andhra Split Wide Open. આંધ્રપ્રદેશના ભાગલા પડી રહ્યા છે, હવે એમાંથી નવું રાજ્ય જન્મ લેશે. લો બોલો, આઝાદી પછી સરદારે મહા મહેનતે રાજ-રજવાડા જોડીને એક દેશ બનાવ્યો અને હવે આ સ્વાર્થી નેતાઓ એમના ફાયદા માટે દેશના ભાગલા પડી રહ્યા છે. આપણે અંગ્રેજોને ગાળો આપીએ છે એમની ભાગલા પાડોને રાજ કરોની નીતિને પણ આજે આપણા નેતાઓ એ જ નીતિ અપનાવી રહ્યા છે. મહારાષ્ટ્રમાં રાજ શું કરી રહ્યો છે એ તો બધાની નજર સામે જ છે.

યુરોપ દુનિયાના બીજા દેશો કરતા વિકાસની રેસમાં પાછળ પડી રહ્યું હતું અને તેમણે બધાએ ભેગા મળીને આગળ વધવાનું નક્કી કર્યું અને એનો એમને ફાયદો પણ થયો. અશકય લાગતું કામ કર્યું એમને, સદીઓથી લડતા રહેલા યુરોપના દેશોએ એમની વચ્ચેના સરહદોના સીમાડા એમને ભુંસી નાખ્યા, યુરોપના એક દેશમાંથી બીજા દેશમાં જવા માટે આજે વિઝાની જરૂર પડતી નથી અને આજે એમનું સયુંકત ચલણ, યુરો અમેરિકાન ડોલરને બરાબર ટક્કર આપી રહ્યું છે અને આપણે એક રાજ્યમાંથી બીજા રાજ્યમાં જવા માટે પાસપોર્ટ કઢાવો પડે, વિઝા લેવા પડે એવી સ્થિતિ તરફ જઈ રહ્યા છે... મારા રૂમ-મેટએ કહ્યું કે આની કરતા તો અંગ્રેજો રાજ કરતા હોત તો કદાચ સ્થિતિ સારી હોત.. જોકે એ એક અલગ ચર્ચાનો વિષય છે..

ખરેખર નિરાશાજનક અને હતાશ વાતાવરણ છે... અને આ લખતો હતો ત્યારે જ આ ગીત સાંભળ્યું...

Oh ri duniya, Oh ri duniya,
Aye duniya, aye surmayee aankhein ke pyaalo ki duniya oh duniya,
Satrangi rango gulalo ki duniya oh duniya...

Alsaayi sejo ke phoolon ki duniya oh duniya re,
Angdaayi tode kabootar ki duniya oh duniya re,
Aye karwat le soyi haqeeqat ki duniya oh duniya,
Deewani hoti tabiyat ki duniya oh duniya,
Khwahish mein lipti zaroorat ki duniya oh duniya re,
Heyyy insaan ke sapno ki niyat ki duniya oh duniya,
Oh ri duniya, oh ri duniya, oh ro duniya, oh ri duniya,
Yeh duniya agar mil bhi jaaye to kya hai?

Yeh duniya agar mil bhi jaaye to kya hai?

Mamta ki bikhri kahani ki duniya oh duniya,
Behno ki siski jawani ki duniya oh duniya,
Aadam ke hawaas rishte ki duniya oh duniya re,
Heyyy shayar ke pheenke labzo ki duniya oh duniya,
Ooooo…oooo…hoooo….hooo…ooooooooo…
Gaalib ke maumin ke khawabo ki duniya,
Majazo ke un inqalabo ki duniya

Faize firako sahir umakhdum meel ki zoku kitabo ki duniya,
Yeh duniya agar mil bhi jaaye to kya hai?

Yeh duniya agar mil bhi jaaye to kya hai?

Palchin mein baaten chali jaati hai hai,
Palchin mein raaten chali jaati hai hai,
Reh jaata hai jo sawera wo dhoondhe,
Jalta makaan mein basera wo dhoondhe,
Jaisi bachi hai waisi ki waisi, bacha lo yeh duniya,
Apna samajh ke apno ki jaisi utha lo yeh duniya,
Chitput si baaton mein jalne lagegi, sambhalo yeh duniya,
Katpit ke raaton mein palne lagegi, sambhalo yeh duniya,
Oh ri duniya, oh ri duniya, wo kahen hai ki duniya,
Yeh itni nahi hai sitaaro se aage jahan aur bhi hai,
Yeh hum hi nahi hai, wahan aur bhi hai,
Hamari hare k baat hoti wahin hai,
Hume aitraaz nahi hai kahin bhi,
Wo aayi zamil pe sahi hai,
Magar falsafa yeh bigad jaata hai jo,
Wo kehte hai…aalim yeh kehta wahan ishwar hai,
Faazil yeh kehta wahan allah hai,
Kabur yeh kehta wahan issa hai,
Manzil yeh kehti tab insaan se ki,
Tumhari hai tum hi sambhalo yeh duniya,
Yeh ujde hue chand baasi charago,
Tumhare yeh kale iraado ki duniya,
Ohh ri duniya, oh ri duniya…
Hoo ri duniya…

ખાવાની મજા...

હમણાં ૨ દિવસથી અમારા રાતના ખાવામાં દાવ પર દાવ થઇ રહ્યા છે. સોમવારે શાક થોડું તીખું તીખું બની ગયું હતું. અને કાલે પ્રથમ ૨ રોટલી મેં જાતે એકલાએ બનાવી અને એ બગડી ગઈ, એટલી બધી પણ નહિ કે અમે ખાઈ ના શકીએ અને આમ પણ અમારે અહી નિયમ છે કે જેવું બને એવું ખાવાનું જ... પોતાના પાપ અહી જ ભોગવી લેવા સારા, સ્વર્ગમાં જવામાં સરળતા રહે ને.
પણ મને ગયા ૨ અઠવાડિયાના જલસા યાદ આવી ગયા. ગયું વીક તો હું રજા પર હતો. ૨-૩ લગ્ન હતા અને એના ગયા વીકે પણ ૨ લગ્ન માણ્યા. ખાવામાં જલસા જલસા પડી ગયા. ખાવાની મને હંમેશા મજા મજા જ આવી છે, એમાં પણ લગનની દાળ..વાહ.. વાહ.. આમ પણ હું ખાવાનો, સ્વાદિષ્ટ ખાવાનો શોખીન છું અને આ વધેલું શરીર એની નિશાની છે અને આમ પણ મધ્યમ-વર્ગના લોકો માટે આ ખાવાનો એક જ શોખ છે જે આસાનીથી પૂરો થાય છે. આમ તો વજન ઓછુ કરવાની ઘણી ઘણી ઈચ્છા છે પણ સારું ખાવાનું સામે આવે તો આ બધા વિચારો બાજુ પર મૂકી દેવાના અને દિલથી ખાઈ લેવાનું. અને પાછુ અલગ અલગ હો કે... એકનું એક નહિ.. એક લગ્ન ખાસ મિત્ર, મેહુલના હતા. મસ્ત નાચ્યા એની જાનમાં અને જૈન ભોજન હતું, કાંદા-લસણ વગરનું પણ જમવાનું સરસ હતું. લાગે જ નહિ કે જૈન હતું, બાકી મને જૈન લોકોનું ખાવાનું ભાગ્યે જ ગમ્યું છે. કાંદા-લસણ વગર તો મજા જ શું આવે. બીજા એક મોટી પાર્ટીના લગન હતા અને એ પણ કાઠીયાવાડી એટલે તો જલસા જ હોયને. ૪ પાનાનું મેનુ હતું, પંજાબી અને કાઠીયાવાડી તો હતું જ પણ સાથે સાથે ઇટાલિયન અને મેક્સિકન પણ હતું. અમે તો મેક્સિકન પર તૂટી પડ્યા હતા... પંજાબી ને કાઠીયાવાડી તો ઘેર પણ મળે... શું કહો છો.. નવું નવું અલગ અલગ ખાવાનું મળે ખાઈ જ લેવાનું ને... અને પછી મસ્ત સુવાનું... મજા ની લાઈફ... :).. ચાલો ત્યારે ખાતા રહો....

મારી નજરે પુસ્તક: સંભવ-અસંભવ

હરકિસન મેહતાએ ૧૯૭૯માં આ નવલકથા લખી છે. અને આજ સુધી ૫ આવૃત્તિ બહાર પડી ચુકી છે જે એક ગુજરાતી નવલકથા માટે એક રેકોર્ડ છે. કોઈ લેખક જીવતા હોય અને એમની નવલકથાની ૫ આવૃત્તિ બહાર પડે એવું ભાગ્યે જ બને છે.
આ નવલકથા પુનર-જનમના વિચાર પર લખાયેલી છે અને એકદમ હિન્દી ફિલ્મની જેમ મસાલાથી ભરપુર છે અને શરુથી અંત સુધી જકડી રાખે એવી છે. ભાષા બહુ સરળ છે અને સહેલીથી સમજાય એવી છે. વાર્તા વિષે લખતો નથી પણ જો વાંચનનો શોખ હોય તો ક્યાંકથી મળી જાય તો વાંચી લેવી પણ રૂપિયા ખર્ચીને વસાવા જેવી નથી એવો મારો અભિપ્રાય છે.