Labels

Saturday, May 29, 2010

થોડી વધારે દુષ્ટતા.....

ફરી એક વાર મારે ટ્રેનમાં દુષ્ટતા કરવી પડી છે. શું કરીએ!!!! એમ તો અમે માણસ સારા જ છે પણ દુનિયા જ અમને બગાડવા પાછળ પડી છે.... :) .... હશે જ્યાં સુધી આપણે ભારતીયો સામાજિક આચારસંહિતા નહિ શીખે ત્યાં સુધી આવી દુષ્ટતાઓ કરતા રહેવી પડશે... 
હા તો મૂળ વાત એ છે કે,  હું અંધેરીથી ૧૦ વાગ્યાની ટ્રેનમાં ચડ્યો અને સુવાની તૈયારીમાં જ હતો, ત્યાં ૧૦:૧૫ એ બોરીવલીથી ૨ યુવતીઓ આવી અને સામેની સીટ પર બેઠી અને સરસ વાતો કરવા લાગી, કપડાની, ઘરેણાની, ટીવીની સીરીયલોની... ખબર નહિ પણ જયારે પણ છોકરીઓ એક-બીજાને મળે ત્યારે એટલી લાગણીથી, એટલી બધી ઉષ્માથી મળે કે જાણે આપણને લાગે કે આ લોકો વર્ષો પછી મળી રહ્યા છે... પણ પછી ખબર પડે હજી કાલે જ આ લોકો ભેગા જમ્યા હતા!!!!
હા તો હવે, ૧૦:૩૦ ના ૧૧:૩૦ થયા અને હજી આ યુવતીઓ સુવાની નામ લેતી ન હતી અને એમની વાતોને લીધે મને ઊંઘ આવતી નહોતી... હવે શું કરવું??/
મારા શેતાન દિમાગમાં એક ઉપાય સુજ્યો... હું એમની તરફ ચહેરો કરીને જાણે એમની વાતો રસથી સાંભળતો હોવ એવો દેખાવ કરવા લાગ્યો. થોડી વાર થઇ હશે, ત્યાં એક યુવતીની નજર પડી મારા પર અને પછી મને કહે, શું છે?
મેં કીધું "તમે આટલી મોટે થી વાત કરો છો તો મને એમ કે તમારી ઈચ્છા હશે કે બધા તમારી વાતો સાંભળે..." અને લુચ્ચું હસ્યો.. :) ...
એ યુવતીને પહેલા તો સમજ ના પડી અને થોડી ચુપકીદી.... અને પછી એ બોલી.. સોરી .... અને પછી એ પાછી વાતોએ વળગી પણ ફૂસ-ફૂસ કરતી હોય એ રીતે....
અને હું શાંતિથી સુઈ ગયો... એટલી બધી શાંતિથી કે સુરત આવે ૧:૩૦ અને એ ચુકી ગયો, સીધો જાગ્યો ૩ વાગે!!!! વડોદરા આવવાની તૈયારી હતી... પાછી વડોદરાથી સુરતની ટ્રેન પકડી અને ૬ વાગે ઘેર પહોંચ્યો. કદાચ એ યુવતીઓ ભગવાનની વ્હાલી હતી!!!!!
કેવું છે નહિ, આપણે વિચારતા હોય એ કે આપણે જિંદગીમાં બધું યોગ્ય ગોઠવી લીધું છે અને આપણે જેમ વિચારીએ છે એમ જ ચાલશે... ત્યાં ભગવાન આવીને આંગળી કરી જાય ને બધું ગોઠવેલું  હલી  જાય... અસ્ત-વ્યસ્ત થઇ જાય..... :( ....
અને હા, આગળ પણ આવી દુષ્ટતા ઓ કરેલી છે, એ પણ તમે વાંચી શકો છો, થોડી દુષ્ટતા

One night Experience....


Don't worry... It is not about one night stand... those time passes long ago...... it is about one night train experience....  aah.. don't know when we Indians will learn public manners!!!!
I boarded in train at 10:00 PM from Andheri and wanted to sleep. 2 girls were boarded from Borivali and sat next to me and started talking.. talking like they r meeting after years... like reunion... I always wonder.. every times girls meet, it seems like they r seeing each other after long long years, even they met just y'day only!!!! We boys can't meet with so much warm n feeling if we used to meet daily but girls.... anyways... back to point.. They started talking n talking n talking...  It is 11:30 PM and in sleeper class, you r supposed to sleep after 10. but due to girls talkie talkie.. I can't....
Suddenly my devil mind got the idea... I just turn around my face to them and behaving like that I m listening them, showing some interest. After few minutes, they realize and one girl asks me what?
I said, 'You r talking loud enough so I thought you want that everyone listen you... :) ...' 
Loooooong pause...... and then She said Sorry.... then they start talking.. no no.. murmuring..... and I sleep in peace..
In fact too much peace that I missed my stop... Surat comes at 1:30 in the night.... I sleep n sleep n sleep.. n woke up at 3.... Surat gone by 1 n half hour.... :( .... reached Baroda at 3:30 and catch another train of opposite site and arrived surat at 6:10..... :( .... that too traveling in general class... sitting at door......
I think those girls are god's favorite.... that's why God punish me..... :( ....
Every time, we think we planned life n thing well n no problem will occur and suddenly God comes n change the plan and you have to live with God's plan.....

Friday, May 21, 2010

Hetsi.....

Missing Hetsi very badly...... It is Friday night and I will be at Surat in the morning, in 4-5 hours and will see her sleeping... but these 4-5 hours killing me.... 


Khyati forwarded me one mail few months back... and I love reading this poem again n again...

!!!Baby Thoughts!!!

Daddy Daddy,
Please come to me
Clean my Poo,
And wash my Pee
I am sorry…
I am unable to speak
So I will cry
Don’t you freak
I enjoy my nights
After a tiring day sleep
Its time to party
So bring in the feed
Why are you sleeping
Play with me
Or else I would cry
And give neighbors a shrill
Make some funny faces
Give out funny sounds
Entertain my soul
You are my all exclusive clown
I hate movies,
I hate restaurants
I hate all places
Where I feel left out
Take me with you
Whenever you go out
I love to see the world
Feel the air, fly with the clouds
Growing up, demand sacrifices
Like you, I might also move out
Would cherish these moments with you & mom
Always love me, that’s only I want……

Missing you sweety.....

Monday, May 17, 2010

Enjoying 5 years of Copy-Paste Career....

U r wondering na, copy-paste career!!!!! I must be in some editors job at newspaper company or what? ohh, U thought I am in IT Development company!!!! gotta kidding.... To be precise, it is like editors job at IT Development company, make sense.... :) ..... ok ok.. To look good, let's make it Copy-Paste with Great Analysis stuff...... yaa... now It looks nice, Analyst.... :) ...
5 years ago, when the sun rise at 16th May, 2005... I was very excited. I was going to start new path of my life... new beginning....  with dreams of making it big. After 5 years, it still dreams only.. :( ... few great.. no no.. good recognitions thought earned from managers. Like everyone, I also think that I m not doing justice with my talent, although I don't know what is my talent but ya, like everyone thinks always, I also think that I can do better than what I m doing rite now.... huh..... then why I m not doing it... my manager would ask... n I would answer I am trying... from the 1st day to till date.. a bit of success.... 
Anyways, When I was started my job, I promised one of my friend that I will get 25k salary in 2 years and 50k in 5 years.. n by god's grace.. I had finished that promise well before 5 years... Thanks to IT industry, They will pay u for doing nothing or as Alpesh sir suggested, They will promote you for doing hard work of 100 hours a week to resolve a defect which at 1st place should never occur. I still wondering what I m doing such a imp task that they r paying us so high!!! but it is industry norms so I m asking for pay hikes every year... :) .. ya ya.. now I m 5+ years of exp so automatically I can ask for increment... :) ... without adding any news skills.. just on the basis of years of experience.. that's IT industry dear... n I m not like other IT labors who always cry for good work n pays... I m very happy abt paycheck n work.... aah.. I try to do best whatever manager ask to do.. that's it... anyways.. its different story n must be feeling bore.... so lets leave it..
I did celebrations of these 5 years with movie at cine-max then shopping at shoppers stop and McDowell's no. 1 soda with Divyesh..... 
and ya, now thank you speech.. although no one gives me award for these, I just decided my self to give award to me and celebrate. so here, Thank you speech..... 
First of all, Thank you to Alpesh sir. It is only because him I was able to start my career as He put faith in me and selected me. I don't know still He selected because I was his room-mate at hostel or I m worth enough to do job. Anyways, Thanks Alpesh sir, You r the best manager n knows well abt how to select team and how to deal with them. Then Amisha mem, Rasesh and Bishwajit for making my 1st job wonderful and learning experience. I always enjoyed to come to office because of them only. Now second job, Thanks to Seema mam, I have learnt what true professionalism means from Her. No non-sense talk, no timepass, come office at 9 and leave at 7 and in between do work all the time. It needs some thing extra to do that constantly. Hats off to u mam. Then Thanks to Rama, Siva, Prakash, Lee, Anupam, Anjana, Shama, Gauri, Prajakta and rest of team. It was very rewarding work experience at Pune. n Now Third job, Thanks to Ranjan n Manoj for providing me opportunity in finance company, even though I have no experience in finance domain. and Thanks to Sushil, First manager I can talk freely without being worried that he is my boss. and thanks to team mates, its big team so can't thank everyone but to name a few, Pradeep, Manoj, Prateek, Vijay, Arjun, Savita..... Thanks.
...........ok ok.... Its long enough to bore anyone.. even me.. just kidding (even me part only).... n Third team/job, don't enjoy, I m not leaving. I m still here only to harass you...
I will write some funny and interesting incidents occurs during these 5 years in next blog.
and ya, What I get after 5 years here, Waist size increased from 28 to 34.. and baldness... (may be due to so call pressure of deadlines in our industry, although I still believe its becoz of lack of application of Hair-Oil as I hate all these years... )

Sunday, May 16, 2010

૫૦ વર્ષના નોકરિયાત ની આત્મકથા...

થોડા વર્ષો પહેલા, બહુ બધી ગંભીર, હટ કે કહેવાય એવી ઓફ-બીટ ફિલ્મો જોઈને હું માનવા લાગ્યો હતો કે, હું બહુ સમજદાર છું અને મને સમજવાવાળું કોઈ નથી અને સમજવા માટે કોઈની પાસે સમય પણ નથી પણ ઘણા બધા લોકો સાથે છેતરાયા પછી, આ ઓફીસની કાપા-કૂપીવાળી જિંદગી પછી સમજણ આવી ગઈ છે કે આપણે સમજીએ છે એની કરતાં લોકો વધારે સમજતા હોય છે આપણને અને સમજીને પછી એનો ઉપયોગ પણ આપણાં કરતા વધારે એ લોકો કરતા હોય છે.... હશે.. ભગવાન મને સદ-બુદ્ધિ આપે....
કોલેજમાં હતો ત્યારે એમ વિચારતો હતો કે જો મને દેશનો વડો બનાવામાં આવે તો હું આ દેશની તસ્વીર બદલી નાખું. અત્યારે જે લોકો શાસન કરી રહ્યા છે તેમનાં કરતા હું વધારે કાર્યક્ષમ છું. પછી જેમ જેમ ઉંમર વધતી ગઈ એમ એમ દેશને બદલે, રાજ્ય પર આવી ગયો, પછી રાજ્યથી શહેર પછી કંપની પછી સોસાયટી અને પછી તો છેલ્લે છેલ્લે તો ઘર પર આવી ગયો છું અને ઘરનો વડો બન્યા પછી હજી ઘરની તસ્વીર, એટલે કે દીવાલ જ સમજો ને, એને બદલવામાં પણ સાલો ૧૦ વાર વિચાર કરવો પડે તો દેશ તો હું ક્યારે બદલી શકત......
હું યુવાન હતો ત્યારે માનતો હતો કે હું ખુબ જ ઇચ્છાશક્તિવાળો અને કાબેલ છું અને ઈચ્છું એ, ધારું એ કાર્ય પર પાડી શકું એમ છે. બસ હું ધારતો નથી એટલું જ. પણ વર્ષો પછી ખબર પડી ગઈ કે પેલી કહેવત સાચી છે, આરંભે શુરા અને અંતે બુરા.... કેટલીક ઇચ્છાઓ પર તો હું કલાકમાં જ નબળો પડી ગયો હતો!!!!! હું જો ખુબ જ ઇચ્છાશક્તિવાળો અને કાબેલ છું તો મારા જેવા ઘણાં છે.....
તમને ખબર છે, આટલા વર્ષોમાં હું ગણી શકાય એટલી વાર મારી પત્નીને મોંઘી હોટલમાં જમવા લઇ ગયો છું. અમે હંમેશા પૈસા બચાવાની જ કોશિશો કરતા રહ્યા. હંમેશા વિચારતા હતા કે આ વર્ષે પગાર વધી જશે અને આપણે જલસાથી જીવીશું, પણ એ વર્ષ ક્યારેય આવ્યું જ નહિ. મોંઘવારી પણ પગાર વધારાની સાથે જ આવતી અને અણધાર્યા ખર્ચાઓ તો આવતા જ હોય ને... બસ આટલા વર્ષે થોડી પૈસાની સુરક્ષા છે પણ એ આટલા બધા વર્ષો, જરૂર પૂરતા પૈસા વાપરીને, મોજ-શોખ, ઈચ્છાઓ પર કાબુ કરીને, ડરી ડરીને જીવ્યા ત્યારે!!!!! એટલે આજે જયારે તમને યુવાન લોકોને પૈસા ઉડાડતા જોવ છું ત્યારે મને જલન થાય છે... તમે લોકો ખરેખર બહુ ભાગ્યશાળી છો....
-----------------------------------------------------------------------------------
સુરતથી મુંબઈ આવતા બાજુની સીટ પર બેઠેલા એક ભાઈ સાથે થયેલી વાતચીતના અનુસંધાનમાં... આશા રાખું કે મારે મારી પોતાની આત્મકથા આવી લખવાનો વારો ના આવે.... 

Wednesday, May 12, 2010

Weekend Updates....

Finally I am getting time to write a blog... or should I say I am stealing time by going office late (just by one hour... but in mumbai, one hour is like a bonus). I was never busy in my life as I am busy nowadays.... Work at office keeping me on toes and then weekends are busy with two Ds... Dad and Daughter, although it is pleasing busyness at surat.... May be I am not good with time management that I am not cope up with mumbai life. Earlier I thought myself as good planner and good in time management when it comes to day-to-day life but now I am delaying so many things.... bad.... But I know, I will soon overcome this timing issues... I am working on that.... 
Anyways, last weekend I went to Pune with family and that too by car and It was pleasing trip. I likes driving and driving 430 KMs in day is something I love to do.
We went there to meet friends and also to vacate flat. Pics are here, http://picasaweb.google.com/anish.rp/Pune_Trip# , Pics taken by Mehul is so awesome... Thanks Mehul....
Hopefully, will write blogs soon if time permits, don't know is anybody waiting for my blogs or not.. :) ... sshh.... koi hai kya...... Rajnibhai also invited for writing some blog for their community... let's see how it goes....

Saturday, May 1, 2010

મારી નજરે: અર્ધી રાતે આઝાદી....

૧૩મુ પ્રકરણ,'આપણાં લોકો પાગલ બન્યા છે.' વાંચ્યા પછી મગજ બહેર મારી ગયું હતું... શૂન્ય-મન્સક થઇ ગયું હતું. આમ તો ભાગલા વખતની ઘણી વાતો સાંભળી છે અને ફિલ્મોમાં જોયું છે પણ આટલું વિસ્તારથી, સીલસીલાબંધ નહોતું વાંચ્યું. અહી મુંબઈમાં અમારે આ ભાડાનું ઘર છોડવાનું આવ્યું છે તો પણ એટલું બધું દુઃખ થાય છે ને સ્ટેશનની તદ્દન બાજુમાં આટલું સરસ ઘર જતું રહેશે અને ક્યાં પંજાબનો લોકો જેમને આખી જિંદગી જ્યાં વિતાવી હોય તે એક પળમાં બધું મૂકીને આવતા રેહવાનું. અને એ છોડવાનું પણ ક્યાં શાંતિથી હતું, જાન બચાવીને ભાગવાનું હતું. અને યાતનાઓ સહન કરીને આવેલા લોકોમાં શાંતિ લાવવાનું કામ ગાંધીજીએ કર્યું હતું, એ ખરેખર જાદુગર જેવા જ હશે, મનુષ્ય તો આવું કામ કરી જ કેમ શકે!!!! તમને લાગે છે કે જેની પત્ની પર નજર સામે બળાત્કાર થયો હોય અને એના દીકરાના ટુકડા કરી નાખવામાં આવ્યો એવા માણસને તમે શાંતિ રાખવાનું કહો અને એ તમારું માને!!!! અહી તો એક નાની વાતમાં પણ લોકો મારી વાત માનતા નથી ત્યાં... ખરેખર ગાંધીજી સંત જ હતા.... 
અને બીજી એક વાત આ પુસ્તકમાં નવાઈની લાગી કે ભાગલા પછી રજવાડાંઓને ભારત સાથે જોડવાનું કામ માઉન્ટબેટને કર્યું હતું અથવા તેમનો ફાળો વધારે હતો અને સરદારનું તો આખા પુસ્તકમાં ક્યારેક જ નામ આવે છે. અરે દિલ્હીમાં ભાગલાને કારણે કોમી-રમખાણો શાંત કરવામાં સરદારની કોઈ ભૂમિકા નથી લખેલી. જયારે મને તો એમ જ હતું કે આ બંને કાર્યો સરદારે ખુબ સમજદારીથી, કુશળતાથી નિભાવ્યા હતા. હશે, હું બહુ ઈતિહાસનો જાણકાર નથી અને આ પુસ્તક એક ભારતીય દ્વારા નથી લખાયેલું. મેં આગળ જે વાંચ્યું હતું એ પુસ્તક તો સરદારની આત્મકથા હતી...
જે પણ હોય, ખરેખર, આઝાદીને આપણે બહુ મોટી કિંમત ચૂકવી છે, ખરેખર તો પંજાબે અને શીખોએ બહુ મોટી કિંમત ચૂકવી છે.