અહેસાસ

મારી બીજી વાર્તા... વર્ષનો છેલ્લો બ્લોગ.... એન્જોય....
-----------------------------------------------------------------------------
રાજેશનો શાળામાં પ્રથમ દિવસ હતો, જો કે શાળા ઘણા દિવસથી શરુ થઇ હતી પણ રાજેશનું એડમીશન મોડું થયું હતું. તે સૌરાષ્ટ્રના નાના ગામડામાંથી આવતો હતો અને હજી શહેરથી અજાણ હતો, બધું તપાસ કરીને એડમીશન લેવામાં મોડું થઇ ગયું. માનસી પણ એ જ દિવસે શાળામાં દાખલ થઇ હતી. અને એટલે બંનેનો રોલ નંબર સાથે આવ્યો હતો.
રાજેશ દેખાવમાં સીધો સાદો, સામાન્ય કહી શકાય એવું વ્યક્તિત્વ હતું. અને શરમાળ પણ હતો, શહેરના છોકરાઓની સરખામણીમાં અંતરમુખી હતો. માનસી પણ કોઈ ખાસ સુંદર કેહવાય એવી નહોતી અને ખુબ જ પાતળી, સલકડી જેવી હતી અને એ પણ અંતરમુખી હતી. બેય જણા નવા હોવાના લીધે શાળાના બીજા છોકરા- છોકરીઓ જોડે હળતા-મળતા થોડો સમય લાગ્યો હતો. જો કે તો પણ, રાજેશ કોઈ છોકરી જોડે તો દોસ્તી નહોતો જ કરી શક્યો અને માનસીએ પણ કોઈ છોકરા જોડે મૈત્રી કેળવી નહોતી. રાજેશ માટે છોકરા-છોકરી દોસ્તી કરે એ નવી-નવાઈની વાત હતી. એણે ગામડામાં કોઈ દિવસ એવું જોયું નહોતું.
એક દિવસ ક્લાસમાં બાયોલોજીના સરે માનસીને ઉભી કરી અને પ્રશ્ન પૂછ્યો. માનસીએ જવાબ આપ્યો. સર થોડા મજાકિયા-રમતિયાળ મિજાજના હતા. માનસીનો અવાજ સાંભળીને સરે કહ્યું, 'અરે છોકરી, તારો અવાજ તો કોયલ જેવો છે. આજથી તારું નામ કોયલ.' અને એ દિવસે રાજેશનું ધ્યાન પહેલી વાર માનસી તરફ ગયું. માનસીનો અવાજ હતો પણ કોયલ જેવો જ મધુર. પછી તો સર પણ માનસીને પ્રશ્ન પૂછવા માટે કોયલ કહીને જ ઉભી કરતા. માનસી ઉભી થતી જવાબ આપવા ત્યારે રાજેશ એને નીરખ્યા કરતો. હવે રાજેશને એના અવાજનો ચસ્કો લાગ્યો હતો. એ ઇચ્છતો કે સર રોજ એને કંઈક બોલવા માટે ઉભી કરે. હવે રાજેશ ક્લાસમાં ક્યારેક ત્રાંસી નજરે માનસીને જોયા વગર રહી શકતો નહોતો. જો કે હજી એની સાથે વાત કરી શકે એટલી હિમત એનામાં આવી નહોતી.
3 મહિના પછી શાળામાં આંતર-પરીક્ષાઓ આવી હતી. ૫ વિષયની પરીક્ષાઓ પૂરી થઇ ચુકી હતી. રાજેશ અને માનસીનો રોલ નંબર સાથે હોવાના લીધે એ બંને આગળ પાછળ જ બેસતા હતા. રાજેશ રોજ વિચારીને જતો કે આજે તે માનસીને કોઈ પ્રશ્ન પૂછશે જેથી વાત કરવાનો મોકો મળે પણ ૫ દિવસમાં એ માનસીને કઈ પણ પૂછી શક્યો નહોતો. છેલ્લા ૨ વિષયની પરીક્ષાઓ પણ એમ જ પૂરી થઇ ગયી. રાજેશ માનસી જોડે વાત કરવાની હિમંત જે કેળવી શક્યો નહોતો. બધા વિદ્યાર્થીઓ મૂડમાં આવી ગયા જયારે રાજેશ વધારે ઉદાસ થઇ ગયો હતો કે હવે કેવી રીતે માનસી જોડે વાત કરવા મળશે. હવે બીજા ૩ મહિના રાહ જોવી પડશે. માનસીને તેણે અત્યાર સુધી કોઈ છોકરા જોડે વાત કરતા પણ જોઈ નહોતી એટલે રાજેશને વધારે ડર લાગતો હતો.
રાજેશે જો કે પરીક્ષામાં સારા માર્ક લાવ્યો હતો અને માનસીના પણ ઠીકઠાક એવરેજ કહેવાય એવા માર્ક હતા. માર્ક્સ બધા ક્લાસની વચ્ચે આપવામાં આવતા એટલે બંનેને એકબીજાના માર્ક્સની ખબર હતી. પણ જેમ રાજેશે માનસીના માર્ક્સની નોંધ લીધી હતી તેવી માનસીએ રાજેશના માર્ક્સની નોંધ લીધી હતી કે વિષે રાજેશને શંકા હતી.
આમ ને આમ બીજા ૩ મહિના વીતી ગયા. રાજેશ રોજ માનસીને ત્રાંસી નજરે જોયા કરતો. તેણે તેની બેસવાની જગ્યા પણ બદલી હતી, હવે તે માનસી બેસતી હતી તેનાથી થોડી પાછળની કતારમાં બેસતો હતો.
ફરી ૩ માસિક પરીક્ષાઓ આવી હતી અને ફરી રાજેશની એ જ હાલત હતી. ૪ વિષયના પેપર પુરા થઇ ચુક્યા હતા. ૫માં દિવસે રાજેશ ક્લાસમાં આવ્યો તો માનસી અને એની બાજુની હારમાં બેઠેલી છોકરી એકબીજા સાથે ઈશારાથી વાત કરી રહી હતી. કદાચ પરીક્ષા દરમ્યાન ચોરી કેવી રીતે કરવી તે નક્કી કરી રહી હતી. બાજુવાળી છોકરીએ જોયું કે રાજેશ તેમને જોઈ રહ્યો છે તો તેણે જરા સ્મિત આપ્યું. રાજેશ પણ સ્મિત આપીને પોતાની જગ્યાએ બેસી ગયો. રાજેશે હવે હાર માની લીધી હતી. પણ આજે નસીબ જરા સારું હતું એનું. પરીક્ષા પૂરી થવાની વાર હતી ત્યાં રાજેશને માનસી બોલાવી રહી હોય એવું લાગ્યું. એણે સર જોઈ ના જાય એ રીતે પાછળ જોયું. માનસી એને ખરા-ખોટા પ્રશ્નનો જવાબ પૂછી રહી હતી. રાજેશને તો જાણે સ્વર્ગ હાથ-વેંત જ દુર રહ્યું. એને જવાબ આવડતો હતો અને એણે ઈશારાથી કહી દીધો. પછી તો માનસીએ બીજા પણ ૩-૪ સવાલ પૂછી લીધા અને રાજેશે બધા જવાબ કહી દીધા. પરીક્ષા પૂરી થયા પછી રાજેશ ઉભો થતો હતો ત્યાં માનસીએ એનો આભાર માન્યો અને રાજેશે કીધું, આભાર નહિ, કાલે તમારે મને જવાબ કહેવા પડશે કેમ કે કાલના વિષયમાં હું નબળો છું. માનસીએ કીધું, હું કોશિશ કરીશ. હું તમારા જેટલી હોશિયાર નથી. એ દિવસે રાજેશ ખુબ ખુશ હતો. માનસી એનું નામ પણ જાણતી હતી અને એ ભણવામાં આગળ છે એ પણ જાણતી હતી. એ પછીના ૨ દિવસ પણ બંનેએ થોડી થોડી ચોરી કરી હતી.
જો કે પરીક્ષા પૂરી થયા પછી રાજેશને માનસી જોડે વાત કરવાનો કોઈ મોકો મળ્યો નહોતો. બસ એટલો ફરક પડ્યો હતો કે હવે એ લોકો સામ-સામે મળે તો એકબીજાને સ્મિત આપતા હતા. પણ આવું અઠવાડિયે માંડ એકાદ વાર થતું.
હવે વાર્ષિક પરીક્ષાઓ પણ પૂરી થઇ ચુકી હતી અને રાજેશને વતન-ગામડે જવાનો સમય હતો. રાજેશ ખુશ હતો. એક તો એની પરીક્ષાઓ સારી ગઈ હતી અને આજે એ ૩ મહિના પછી ગામડે જઈ રહ્યો હતો. જો કે ગામડે ગયા પછી એક-૨ દિવસ તો જુના મિત્રોને મળવામાં, માતા-પિતાને શહેરની, હોસ્ટેલની ધીંગામસ્તીની વાતો કરવામાં નીકળી ગયા પણ પછી રાજેશને કંઈક ખૂટતું હોય એવું લાગવા લાગ્યું. તેને પહેલી વાર એમ થયું કે રજાઓ જલ્દી પૂરી થાય અને એ શહેર પાછો જાય. એને સમજ નહોતી પડતી કે આવું કેમ થઇ રહ્યું છે. માનસીને જોયે હવે અઠવાડિયું થઇ ગયું હતું અને એટલે જ એને શહેર પાછા જવાની તાલાવેલી ઉપડી હતી.
રાજેશ રજાઓ પૂરી થવાના ૨ દિવસ વહેલા આવી ગયો હતો, ખાસ માનસીને જોવા માટે. ઘેર માતાપિતાને કીધું કે ત્યાં જઈને બધું તૈયાર કરવું પડશે એટલે વહેલો જાવ છું. એ જાણતો હતો કે માનસી ક્યાં રહે છે અને એનાથી શાળા શરુ થાય એ ૨ દિવસ રાહ જોવાય એમ નહોતી.
શનિવારનો દિવસ હતો, રાજેશ ૭ વાગ્યામાં તૈયાર થઇને સાયકલ લઇને એના ઘરની સામે જઈને રસ્તા ઉપર ઉભો રહી ગયો અને સાયકલની ચેઈન બગડી હોય એવો દેખાવ કરીને ત્યાં ઉભો રહ્યો. ૭ ના સવા ૭, સાડા ૭, ૮, ૯ વાગ્યા તો પણ માનસી બહારના આવી. રાજેશનો અંજપો વધવા લાગ્યો. હવે રાજેશને થયું જો વધારે વાર ઉભો રહેશે તો કોઈકને શંકા જશે અને નાહક પ્રોબ્લેમ થશે. એ ત્યાંથી નીકળતો જ હતો કે માનસી ૯:૩૦ એ શાક લેવા માટે નીચે આવી. રાજેશ એને દુરથી જ જોયી અને કોઈ દિવસના અનુભવી હોય એવી લાગણી-શાંતિ અનુભવી. રાજેશને એ ક્ષણે ખ્યાલ આવ્યો કે એ માનસીના પ્રેમ કે એવું જે કઈ કહેવાય છે એમાં પડ્યો છે અને હવે એ જ એની મંઝીલ છે, જિંદગી છે.
રાજેશે એનો શાળાએ જવાનો રસ્તો બદલી નાખ્યો હતો. જો કે માનસી પાસે સ્કુટી હતી છતાં પણ.... થોડા દિવસ પછી રાજેશને ખબર પડી કે માનસી અને રાજેશનો રૂમ-મેટ એક જ ટ્યુશનમાં જતા હતા. એટલે રાજેશે રૂમ-મેટને પોતાના મનની વાત કરી હતી અને એ મિત્ર રાજેશ પર હસ્યો હતો, 'તને માનસી ગમે છે!!! તને એના કરતા ઘણી સારી છોકરી મળી જશે. એ સલકડીમાં શું ગમ્યું તને?' રાજેશે એ કહ્યું એનો અવાજ.... રાજેશે એ ટ્યુશનમાં જોડવાનું પણ વિચાર્યું પણ ટ્યુશનની ફી એની પહોંચની બહાર હતી અને એ મોડો પણ હતો.
વર્ષ એમ ને એમ વીતી રહ્યું હતું. રાજેશને હજી માનસી જોડે દોસ્તી કરવા માટે ના તો કોઈ મોકો મળ્યો હતો અને ના તો હજી એટલી હિમંત આવી હતી. ઉપરથી માનસીનું છોકરાઓ જોડેનું અતડું વર્તન પણ એની વિરુદ્ધમાં હતું. ઉપરાંત એને ભણતરમાં પણ ધ્યાન આપવાનું હતું .
એવામાં રાજેશ એક દિવસ એના મિત્રના ઘરે ગયો હતો. ત્યાં એણે ટેલીફોન ડિરેક્ટરી જોઈ. રાજેશ માનસીનું એડ્રેસ અને એના પિતાનું નામ જાણતો હતો. તેના દિમાગમાં ખબર નહિ ક્યાંથી વિચાર આવ્યો, તેણે ટેલીફોન ડિરેક્ટરી ઉઠાવી અને માનસીના ઘરનો ફોન નંબર શોધવા લાગ્યો. રાજેશને નંબર શોધતા વાર ના લાગી અને તેણે ફોન નંબર નોંધી લીધો.
પણ હવે જ્યાં રોજ ક્લાસમાં મળવા છતાં તે શું વાત કરવી તે કરી શકતો નહોતો તો ફોન કરીને શું વાત કરવીએ મથામણમાં એ નંબર મેળવ્યાના ૨ મહિના પછી પણ ફોન કરવાની હિમંત કરી શક્યો નહોતો. બસ એ રોજ સવારમાં માનસીના ઘરની આગળ જઈને ઉભો રહેતો અને માનસીની રાહ જોતો. જેવી માનસી સ્કુટી લઇને શાળા એ જવા નીકળે, આ પણ તેની પાછળ પાછળ પણ સાયકલ ભગાવતો હતો.
આમ ને આમ વર્ષનો અંત નજીક આવી ગયો. હવે રાજેશ ભણતરમાં ધ્યાન આપવા લાગ્યો હતો. પણ જેમ પરીક્ષાઓ નજીક આવતી ગઈ તેમ તેમ તેનો અંજપો વધી ગયો હતો. પરીક્ષાઓ પછી તો માનસીને ક્યારેય મળવાનો મોકો નહિ મળે એ વિચારે તેને ઉદાસ કરી મુકતો હતો. આ ઓછુ હોય તેમ પરીક્ષાઓમાં બંનેનો નંબર અલગ અલગ શાળામાં આવ્યો હતો.
પણ પાંચ પરીક્ષાઓ પૂરી થયા પછી શનિ-રવિની રજાઓ હતી અને રાજેશને અચાનક બત્તી થઇ કે પરીક્ષાઓ કેવી ગઇ એ પૂછવાના બહાને ફોન કરી શકાય પણ પછી વિચાર્યું કે માનસી પૂછશે નંબર ક્યાંથી મળ્યો તો શું કહીશ??? ફોન માનસી સિવાય એના મમ્મી-પપ્પાએ ઉપાડ્યો તો શું વાત કરીશ??? આવા વિચારો માં દિવસ નીકળી ગયો. છેવટે સાંજ રાજેશે જે થશે એ જોયું જશે ના વિચારે ટેલીફોન પર બુથ પર ગયો... પણ ત્યાં જઈને પણ ૨-૩ વાર બુથની આગળ-પાછળ આંટા માર્યા પછી હિમંત કરીને ફોન જોડી જ દીધો.
ફોનની રીંગ વાગી રહી છે... અને રાજેશની દિલની ધડકનો પણ રીંગ જોડે વાગી રહી હતી.... નસીબ જોગે માનસી એ જ ફોન ઉપાડ્યો.
માનસી: હેલ્લો
રાજેશ: હેલ્લો, હું રાજેશ બોલું છું. ઓળખાણ પડી?
માનસી: ના
રાજેશ: આપણે ક્લાસમાં સાથે ભણીએ છે. મારા પછી જ તમારો રોલ નંબર છે.
માનસી: અરે હા, ઓળખ્યા. તમને મારો નંબર કેવી રીતે મળ્યો?
રાજેશ: શોધવાવાળા તો ભગવાનને પણ શોધી લે છે. તમારો નંબર શું મોટી વાત હતી.... (રાજેશ આવું કહીને ધીમું હસ્યો... એણે ખબર નહિ ક્યાંથી અચાનક આ વાક્ય બોલવાની હિમંત આવી ગયી હતી એનામાં)
માનસી: (ગંભીર થઇને) શું કામ હતું?
રાજેશ: બસ એમ જ કે પરીક્ષાઓ કેવી જઈ રહી છે?
માનસી: સારી ગઈ છે. તારી?
રાજેશ: (માનસીએ તુંકારે બોલાવ્યો એટલે રાજેશ ની હિમંત વધી ગઈ) મારી પણ સારી ગઈ છે. તારો નંબર કઈ સ્કુલમાં છે? (રાજેશને ખબર હતી છતાં વાત લંબાવા માટે)
માનસી: એમ. એન. પટેલમાં. તારો?
રાજેશ: મારો તો આપણી સ્કુલમાં જ છે. ચોરી ને એવું થાય છે ત્યાં? (રાજેશ બને એટલી લાંબી વાત કરવા માંગતો હતો.)
માનસી: ના. હવે હું ફોન મુકું? મારે વાંચવાનું છે.
રાજેશ: સારું. હું પરીક્ષાઓ પૂરી થઇ પછી ફોન કરીશ. ફોને કરી શકુંને?
માનસી: હા. હવે બાય.
કહીને માનસીએ રાજેશના બાય વગર ફોન મૂકી દીધો. જોકે રાજેશ માટે તો આટલી વાત પણ ઘણી હતી. એ સાતમાં આસમાનમાં ઉડવા લાગ્યો હતો. વાત કરવાનું આટલું સહેલું હતું અને એણે નંબર મેળવ્યા પછી ૮ મહિના એમ ને એમ વિચારોમાં ખોઈ દીધા હતા. એ દિવસે રાજેશને બહુ જ સરસ નીંદર આવી અને એની છેલ્લી પરીક્ષાઓ પણ સારી ગઈ.
ફરી વાર પરીક્ષા પછી સાંજે ફરી એણે માનસીના ઘરનો નંબર જોડ્યો. આ વખતે માનસીની મમ્મીએ ફોન ઉપાડયો પણ હવે રાજેશમાં હિમંત આવી ગઈ હતી.
રાજેશ: હેલ્લો.
માનસીના મમ્મી: હેલ્લો.
રાજેશ: માનસી છે?
માનસીના મમ્મી: હા છે, તમે કોણ?
રાજેશ: હું રાજેશ, એની સાથે સ્કુલમાં છું.
માનસીના મમ્મી: સારું. આપું છું માનસીને.
માનસી: હેલ્લો
રાજેશ: હાય, રાજેશ બોલું છું.
માનસી: બોલ ને...
રાજેશ: કેવી ગઈ છેલ્લી બે પરીક્ષાઓ?
માનસી: બહુ સરસ. તારી?
રાજેશ: મારી પણ સરસ ગઈ.
માનસી: સારી વાત છે. હવે?
રાજેશ: તારી પ્રેક્ટીકલ ક્યાં અને ક્યારે છે ?
માનસી: ખબર નહિ, એ તો કાલે સ્કુલે જઈને જોઇશ તો જ ખબર પડશે.
રાજેશ: ક્યારે જોવા જવાની છે?
માનસી: કઈ નક્કી નથી.૧૦-૧૧ વાગે જઈશ. બહુ ઉજાગરા કર્યા છે. આજે ઊંઘવું છે. કાલે જગાય ત્યારે જોઇશ.
રાજેશ: સારું.
માનસી: બીજું?
રાજેશ: કઈ નહિ, અમે તો ફિલ્મ જોવા જવાના છે, હોસ્ટેલના મિત્રો જોડે.
માનસી: તું હોસ્ટેલમાં રહે છે?
રાજેશ: હા
માનસી: સારું, જલસા છે. આઝાદી હોયને હોસ્ટેલમાં તો.
રાજેશ: આઝાદી તો હોય પણ ખાવાનું સારું ના મળે, કપડા જાતે ધોવા પડે... :(
માનસી: તો પણ સારું જ કહેવાય.. સારું ચલ હું મુકું છું. પપ્પા આવી ગયા છે.
રાજેશ: સારું, બાય.
માનસી: બાય.
આજે તો રાજેશ બહુ જ ખુશ હતો. માનસીએ ઘણી બધી વાતો કરી હતી અને તે પણ સામેથી. એ જલ્દી સવાર પડે એની રાહ જોવા લાગ્યો જેથી સ્કુલે જઈને માનસીને મળી શકે. ટેલીફોન પર વાત કર્યા પછી એ માનસીને રૂબરૂ એક પણ વાર મળ્યો નહોતો તો કેવી રીતે મળશે એની થોડી ચિંતા તો હતી એને... પણ હવે એનામાં એક ગજબનો આત્મા વિશ્વાસ આવી ગયો હતો.
પણ બીજા દિવસે માનસી દેખાઈ જ નહિ. એને બહુ રાહ જોઈ પણ વ્યર્થ. એણે જાતે માનસીની પ્રેક્ટીકલની તારીખો જોઈ લીધી અને હવે પ્રેક્ટીકલ પછી ફોન કરવાનું નક્કી કર્યું.
પ્રેક્ટીકલ પુરા થયા પછી એ સાંજે રાજેશે ફરી ફોન જોડ્યો. માનસીએ ફોન ઉપાડયો.
માનસી: હેલ્લો
રાજેશ: હેલ્લો, રાજેશ બોલું છું. તું એ દિવસે પછી આવી જ નહિ સ્કુલે?
માનસી: રાજેશ, પ્લીસ. આજ પછી મને ફોન ના કરતો. મારી મમ્મીને નથી ગમતું કે હું કોઈ છોકરા જોડે વાત કરું અને છોકરાઓ મને ફોન કરે એ. સોરી.
રાજેશ: (રાજેશ માટે આ અણધાર્યું હતું. એ આવા હુમલા માટે તૈયાર નહોતો.) સારું.
માનસી: બાય.
રાજેશ: બાય.
રાજેશ ટેલીફોન-બુથવાળાને પૈસા આપીને ચાર રસ્તે આવેલી એમની કીટલી પર જઈને બેસી ગયો.રાતના ૪ વાગ્યા સુધી ત્યાં જ બેસી રહ્યો. એની પરીક્ષાઓ પૂરી થવાનો આનંદ છીનવાઈ ગયો હતો. માનસીના છેલ્લા શબ્દો એના દિમાગમાં ઘુમરાયા કરતા હતા. અને પોતાની જાત પર ગુસ્સો આવી રહ્યો હતો કે એણે સારું શું કામ કીધું!!! એવું કેમ ના પૂછ્યું કે તારી મમ્મીને ભલે ના ગમે, તને ગમે છે કે નહિ? હવે એને આ સવાલનો જવાબ કેમ કરીને મળશે!!!!
અને રાજેશ માટે આ સવાલ હમેંશા અનુત્તર જ રહ્યો કેમકે પછી આખી જિંદગી એ માનસી જોડે વાત કરી શક્યો નહિ.....
--------------------------------------------------------------------------
અભિપ્રાયો અને ટીકાઓ આવકાર્ય છે....

My View: 2 States The Story of My Marriage - Chetan Bhagat

Fourth novel of Chetab Bhagat, After started with great success in his first novel, following two novels not up to that standard and last one was worst. It goes better with this one. Five Point Some One rocks.... One Night At Call Center ok ok... Three Mistakes Of My Life very filmy.. sucks.... 2 States: The Story of My Marriage is good.. refresher.... better than One night and Three mistakes but not good enough compare to Five Point... but still readable.
Characteristic of main hero is very similar to previous ones but still I love him.. he is so real. Most of the today's guy can relate himself with hero.... although not sure about girls either they can relate themselves with Ananya, novel's heroine or not. Better if some girl give remarks on that.
Good sarcastic humor and problems young people faces... novel is thoroughly enjoyable and interesting storyline.. must read for younger generation, not sure about oldies weather they will like it or not because as far as I know none of Chetan Bhagat's novel got appreciation from critics although he is most famous among youngsters and movie makers that already 2 movies based on his novel hit the theaters... one was bogus.. Hello and one is super.. 3 Idiots.. may be because of Amir's touch.
Anyways, read it buddies, that's my recommendation.

ખાવાની મજા.. ફરી એક વાર..

ડીસેમ્બર મહિનો એટલે લગ્નો માણવા અને પાર્ટી એન્જોય કરવા નો મહિનો...
ગઈ કાલે કંપની તરફથી પાર્ટી હતી. યર-એન્ડ કે પછી ન્યુ-યર કે પછી નાતાલની પાર્ટી... હશે જેની હોય એની, આપણે તો પાર્ટી માણવાથી મતલબ હતો અને માણી, બરાબરની માણી. ગુજરાતની બહાર પાર્ટી માણવાની મને હમેંશા મજા આવી છે. વર્ક હાર્ડ એન્ડ પાર્ટી હાર્ડર... એ સુત્ર કાલે નજર સામે જોયું. પાર્ટી ગુજરાતની બહાર હતી એટલે દારૂની પણ વ્યવસ્થા હતી અને છોકરીઓ સહીત મોટાભાગના કર્મચારીઓએ એક-બે ગ્લાસ.. સોરી સોરી.. એક-બે પેગ તો પીધા જ, મેનેજર લોકોએ પણ. અને પછી મ્યુસિકની સાથે જે બધા લોકો નાચ્યા છે કે વાત ના પૂછો. આવી પાર્ટી ગુજરાતમાં થાય એવું શક્ય જ નથી. અને કદાચ થાય તો પણ મેનેજર લોકો મન મૂકીને નાચે, પીધા વગર.. મને શંકા છે... અને મેનેજર જ શું કામ, ઓફીસમાં એકદમ સીધા-સાદા લાગતા કર્મચારીઓના પણ રાતના નવા રૂપ જોવા મળ્યા. હા, સ્ત્રી કર્મચારીઓ પણ જોરદાર સજી ધજી ને આવી હતી, કેટલીક તો ઓળખાય પણ નહિ એવો ચેન્જ, મેક અપ કર્યો હતો. સાલો માણસ પણ કેટલા રૂપ બદલી શકે છે. પણ સો વાત ની એક વાત હતી કે અમે બધાએ ખુબ પીધું અને ખુબ નાચ્યા અને પછી ખુબ જમ્યા. એક સ્ત્રી કર્મચારીએ મને નવાઈથી પૂછ્યું કે ગુજરાતમાં દારૂ નથી મળતો!!! હું અમદાવાદ ગઈ હતી અને હોટેલમાં મને ખબર પડી કે અહી નહિ મળે તો પાર્ટી કેવી રીતે કરો તમે?? મેં કીધું, અમારી પાર્ટી એટલે મસ્ત શાકાહારી જમવાનું અને વાતોના વડા કરવાના.. દારૂ તો હોય જ નહિ અને મ્યુસિક પણ ભાગ્યે જ હોય... મજા મજા... અને પાર્ટી પાર્ટી... બધા પ્રદેશની અલગ અલગ રીતભાત હોય છે મજા કરવાની અને વાતોનો, ભોજનનો પણ એક નશો હોય છે, બરાબર ને. એને વધારે તો કઈ ખબર ના પડી પણ કોઈ દલીલ ના કરી અને પછી નાચવા જતી રહી. ખરેખર ખાવા પીવાની પણ એક મજા છે.....

मेरी नजर से: भारत का भरोसा द्रविड़

क्रिकेट मेरा सब से ज्यादा पंसदीदा खेल है और द्रविड़ मेरा पसंदीदा क्रिकेटर है तो जब मेने किसी स्पोर्ट्समेन के बारे में पढने का मन हुआ, तो मेरे को द्रविड़ के लिए कुछ पढने का मन हुआ।
ये किताब वेदम जयशंकरने २००३ के अंत में लिखी हुई है। वे इंडियन एक्सप्रेस के मुख्य क्रिकेट सवांददाता और रेडियो/टीवी में कमेंट्री कर चुके है। द्रविड़ को वो बचपन से, १३ साल की उम्र से जानते है जब से द्रविड़ने गंभीरता से क्रिकेट खेलना शुरू किया, वर्ना द्रविड़ स्कुल में तो बहुत अछि होकी भी खेलते थे। द्रविड़ के बारे में पढ़ते हुए लगा की एक पढने लिखने में होशियार और आग्याकिंत लड़का क्रिकेटर कैसे बन सकता है!!! उसे तो किसी कोर्पोरेट ऑफिस में होना चाहिए था। हालाँकि इस किताब में बहुत की कम बाते ऐसे थी जो मुझे पता नहीं थी । बस इतना पता चला की द्रविड़ बचपन से सुलजे हुए है, बहुत ही आयोजन बध्ध है। ये किताब ५ साल पुरानी है और मुझे द्रविड़ की २००७ के वर्ल्डकप के बाद के बारे में उन के विचार, इंग्लैंड के सफल दौरे के बाद उनके इस्तीफे और वनडे टीम से निकाले जाने के बाद की जिन्दगी के बारे में जानना चाहता हु पर वो तो जब द्रविड़ खुद लिखेंगे तभी पता चलेगा पर उनकी पेर्सोनालिटी को देखते हुए लगता नहीं की वो ये सब बाते पब्लिक में कहेंगे.....

મારી નજરે: અમેરિકા ઇન્ડિયા હસતાં હસતાં

બકુલ ત્રિપાઠી દ્વારા ૨૦૦૦માં લખાયેલું પુસ્તક. બકુલભાઈ જાણીતા હાસ્ય લેખક છે, ઉપરાંત પ્રાધ્યાપક, રંગમચ અને ટેલીવિઝન પર પણ એમણે ખાસ્સું કામ કરેલુ છે. આ પુસ્તક એમના અમેરિકાના પ્રવાસો દરમિયાન થયેલા અનુભવો વિષે છે. મને બહુ આશા હતી કે આ પુસ્તકમાં હાસ્યની છોળો ઉડતી હશે પણ હું નિરાશ થયો. ખબર નહિ પણ મને ખાસ જામ્યું નહિ. કારણ કદાચ એ હોઈ શકે કે ૧૦ વર્ષ જુનું પુસ્તક છે, અને આમાં ઇન્ડિયા-અમેરિકાની સરખામણી કરીને હાસ્ય ઉભું કરવાનો પ્રયન્ત થયો છે પણ ૨૦૦૦ અને ૨૦૦૯નું ઇન્ડિયા ઘણું જુદું પડે છે. બીજું કારણ, જે લોકોને અમેરિકા વિષે કઈ જ ખબર ના હોય એમને માટે આ મજા આવે એવું છે, બધું નવું-નવાઈનું લાગે. મારે તો ઘણા મિત્રો-સગા ત્યાં છે અને રોજ જ ચેટ થાય છે એટલે ત્યાંની ઘણી નવીનતાઓ થી વાકેફ છું એટલે પણ ના જામ્યું હોય એવું બની શકે. પુસ્તક નાનું છે, ૧૫૦ પાના અને પાનાની સાઈઝ પણ ઘણી નાની છે, મારે 4 કલાક જ થયા હતા પૂરું કરતા....

મારી નજરે: ચેખોવની શ્રેષ્ઠ વાર્તાઓ

ચેખોવ એ બહુ મહાન રશિયન લેખક છે. જેમને આખી દુનિયામાંથી વાહ વાહ મળી હોય અને પાછી આ તો એમની શ્રેષ્ઠ વાર્તાઓનો સંગ્રહ છે. નવા સવા વાચકો માટે થોડો અઘરો પડે એવો છે તો પણ મને તો મજા આવી. ઘણા વર્ષો પહેલા લખાઈ હશે પણ આજના જમાનાનો કોઈ પણ વાચક વાર્તાની પરિસ્થિતિઓ સાથે સેતુ જોડી શકે છે. કારણ વર્ષો પહેલા જ મુશ્કિલોઓ હતી રોજ્નીદી જિંદગીમાં તે આજે પણ છે અથવા તો પછી રશિયા આપણાં કરતા ઘણું આગળ હતું.. :) ... વાર્તાઓ સરસ છે પણ અંત ક્યારેક અધકચરા કે અચાનક આવી જતા લાગે છે. અને આ પુસ્તકની પ્રસ્તાવનાથી મને વિશ્વની પ્રથમ ટૂંકી વાર્તા, ગોગુલની ઓવરકોટ વાંચવાની ઈચ્છા જાગૃત થઇ છે. કોઈક વાર્તાના જાણીતા લેખકએ કહ્યું છે કે આપણે બધા ગોગુલના ઓવરકોટમાંથી આવ્યા છે. કોણ લેખક છે એ હું ભૂલી ગયો છો, કોઈક ને જાણ હોય તો કહેજો.

ઓહ રે ભારત...

સવારમાં ટાઈમ્સ ઉઠાવ્યું અને પ્રથમ પાનાં પર જ સમાચાર હતા, Andhra Split Wide Open. આંધ્રપ્રદેશના ભાગલા પડી રહ્યા છે, હવે એમાંથી નવું રાજ્ય જન્મ લેશે. લો બોલો, આઝાદી પછી સરદારે મહા મહેનતે રાજ-રજવાડા જોડીને એક દેશ બનાવ્યો અને હવે આ સ્વાર્થી નેતાઓ એમના ફાયદા માટે દેશના ભાગલા પડી રહ્યા છે. આપણે અંગ્રેજોને ગાળો આપીએ છે એમની ભાગલા પાડોને રાજ કરોની નીતિને પણ આજે આપણા નેતાઓ એ જ નીતિ અપનાવી રહ્યા છે. મહારાષ્ટ્રમાં રાજ શું કરી રહ્યો છે એ તો બધાની નજર સામે જ છે.

યુરોપ દુનિયાના બીજા દેશો કરતા વિકાસની રેસમાં પાછળ પડી રહ્યું હતું અને તેમણે બધાએ ભેગા મળીને આગળ વધવાનું નક્કી કર્યું અને એનો એમને ફાયદો પણ થયો. અશકય લાગતું કામ કર્યું એમને, સદીઓથી લડતા રહેલા યુરોપના દેશોએ એમની વચ્ચેના સરહદોના સીમાડા એમને ભુંસી નાખ્યા, યુરોપના એક દેશમાંથી બીજા દેશમાં જવા માટે આજે વિઝાની જરૂર પડતી નથી અને આજે એમનું સયુંકત ચલણ, યુરો અમેરિકાન ડોલરને બરાબર ટક્કર આપી રહ્યું છે અને આપણે એક રાજ્યમાંથી બીજા રાજ્યમાં જવા માટે પાસપોર્ટ કઢાવો પડે, વિઝા લેવા પડે એવી સ્થિતિ તરફ જઈ રહ્યા છે... મારા રૂમ-મેટએ કહ્યું કે આની કરતા તો અંગ્રેજો રાજ કરતા હોત તો કદાચ સ્થિતિ સારી હોત.. જોકે એ એક અલગ ચર્ચાનો વિષય છે..

ખરેખર નિરાશાજનક અને હતાશ વાતાવરણ છે... અને આ લખતો હતો ત્યારે જ આ ગીત સાંભળ્યું...

Oh ri duniya, Oh ri duniya,
Aye duniya, aye surmayee aankhein ke pyaalo ki duniya oh duniya,
Satrangi rango gulalo ki duniya oh duniya...

Alsaayi sejo ke phoolon ki duniya oh duniya re,
Angdaayi tode kabootar ki duniya oh duniya re,
Aye karwat le soyi haqeeqat ki duniya oh duniya,
Deewani hoti tabiyat ki duniya oh duniya,
Khwahish mein lipti zaroorat ki duniya oh duniya re,
Heyyy insaan ke sapno ki niyat ki duniya oh duniya,
Oh ri duniya, oh ri duniya, oh ro duniya, oh ri duniya,
Yeh duniya agar mil bhi jaaye to kya hai?

Yeh duniya agar mil bhi jaaye to kya hai?

Mamta ki bikhri kahani ki duniya oh duniya,
Behno ki siski jawani ki duniya oh duniya,
Aadam ke hawaas rishte ki duniya oh duniya re,
Heyyy shayar ke pheenke labzo ki duniya oh duniya,
Ooooo…oooo…hoooo….hooo…ooooooooo…
Gaalib ke maumin ke khawabo ki duniya,
Majazo ke un inqalabo ki duniya

Faize firako sahir umakhdum meel ki zoku kitabo ki duniya,
Yeh duniya agar mil bhi jaaye to kya hai?

Yeh duniya agar mil bhi jaaye to kya hai?

Palchin mein baaten chali jaati hai hai,
Palchin mein raaten chali jaati hai hai,
Reh jaata hai jo sawera wo dhoondhe,
Jalta makaan mein basera wo dhoondhe,
Jaisi bachi hai waisi ki waisi, bacha lo yeh duniya,
Apna samajh ke apno ki jaisi utha lo yeh duniya,
Chitput si baaton mein jalne lagegi, sambhalo yeh duniya,
Katpit ke raaton mein palne lagegi, sambhalo yeh duniya,
Oh ri duniya, oh ri duniya, wo kahen hai ki duniya,
Yeh itni nahi hai sitaaro se aage jahan aur bhi hai,
Yeh hum hi nahi hai, wahan aur bhi hai,
Hamari hare k baat hoti wahin hai,
Hume aitraaz nahi hai kahin bhi,
Wo aayi zamil pe sahi hai,
Magar falsafa yeh bigad jaata hai jo,
Wo kehte hai…aalim yeh kehta wahan ishwar hai,
Faazil yeh kehta wahan allah hai,
Kabur yeh kehta wahan issa hai,
Manzil yeh kehti tab insaan se ki,
Tumhari hai tum hi sambhalo yeh duniya,
Yeh ujde hue chand baasi charago,
Tumhare yeh kale iraado ki duniya,
Ohh ri duniya, oh ri duniya…
Hoo ri duniya…

ખાવાની મજા...

હમણાં ૨ દિવસથી અમારા રાતના ખાવામાં દાવ પર દાવ થઇ રહ્યા છે. સોમવારે શાક થોડું તીખું તીખું બની ગયું હતું. અને કાલે પ્રથમ ૨ રોટલી મેં જાતે એકલાએ બનાવી અને એ બગડી ગઈ, એટલી બધી પણ નહિ કે અમે ખાઈ ના શકીએ અને આમ પણ અમારે અહી નિયમ છે કે જેવું બને એવું ખાવાનું જ... પોતાના પાપ અહી જ ભોગવી લેવા સારા, સ્વર્ગમાં જવામાં સરળતા રહે ને.
પણ મને ગયા ૨ અઠવાડિયાના જલસા યાદ આવી ગયા. ગયું વીક તો હું રજા પર હતો. ૨-૩ લગ્ન હતા અને એના ગયા વીકે પણ ૨ લગ્ન માણ્યા. ખાવામાં જલસા જલસા પડી ગયા. ખાવાની મને હંમેશા મજા મજા જ આવી છે, એમાં પણ લગનની દાળ..વાહ.. વાહ.. આમ પણ હું ખાવાનો, સ્વાદિષ્ટ ખાવાનો શોખીન છું અને આ વધેલું શરીર એની નિશાની છે અને આમ પણ મધ્યમ-વર્ગના લોકો માટે આ ખાવાનો એક જ શોખ છે જે આસાનીથી પૂરો થાય છે. આમ તો વજન ઓછુ કરવાની ઘણી ઘણી ઈચ્છા છે પણ સારું ખાવાનું સામે આવે તો આ બધા વિચારો બાજુ પર મૂકી દેવાના અને દિલથી ખાઈ લેવાનું. અને પાછુ અલગ અલગ હો કે... એકનું એક નહિ.. એક લગ્ન ખાસ મિત્ર, મેહુલના હતા. મસ્ત નાચ્યા એની જાનમાં અને જૈન ભોજન હતું, કાંદા-લસણ વગરનું પણ જમવાનું સરસ હતું. લાગે જ નહિ કે જૈન હતું, બાકી મને જૈન લોકોનું ખાવાનું ભાગ્યે જ ગમ્યું છે. કાંદા-લસણ વગર તો મજા જ શું આવે. બીજા એક મોટી પાર્ટીના લગન હતા અને એ પણ કાઠીયાવાડી એટલે તો જલસા જ હોયને. ૪ પાનાનું મેનુ હતું, પંજાબી અને કાઠીયાવાડી તો હતું જ પણ સાથે સાથે ઇટાલિયન અને મેક્સિકન પણ હતું. અમે તો મેક્સિકન પર તૂટી પડ્યા હતા... પંજાબી ને કાઠીયાવાડી તો ઘેર પણ મળે... શું કહો છો.. નવું નવું અલગ અલગ ખાવાનું મળે ખાઈ જ લેવાનું ને... અને પછી મસ્ત સુવાનું... મજા ની લાઈફ... :).. ચાલો ત્યારે ખાતા રહો....

મારી નજરે પુસ્તક: સંભવ-અસંભવ

હરકિસન મેહતાએ ૧૯૭૯માં આ નવલકથા લખી છે. અને આજ સુધી ૫ આવૃત્તિ બહાર પડી ચુકી છે જે એક ગુજરાતી નવલકથા માટે એક રેકોર્ડ છે. કોઈ લેખક જીવતા હોય અને એમની નવલકથાની ૫ આવૃત્તિ બહાર પડે એવું ભાગ્યે જ બને છે.
આ નવલકથા પુનર-જનમના વિચાર પર લખાયેલી છે અને એકદમ હિન્દી ફિલ્મની જેમ મસાલાથી ભરપુર છે અને શરુથી અંત સુધી જકડી રાખે એવી છે. ભાષા બહુ સરળ છે અને સહેલીથી સમજાય એવી છે. વાર્તા વિષે લખતો નથી પણ જો વાંચનનો શોખ હોય તો ક્યાંકથી મળી જાય તો વાંચી લેવી પણ રૂપિયા ખર્ચીને વસાવા જેવી નથી એવો મારો અભિપ્રાય છે.

મારી નજરે પુસ્તક: સ્ટાર્ટર

સ્ટાર્ટરએ બક્ષી દ્વારા ૨૦૦૫માં લખાયેલી છે. આ પુસ્તકમાં ૨૦૦૪-૨૦૦૫માં દિવ્ય ભાસ્કર, ઇન્ડિયા ટાઈમ્સમાં છપાયેલી કોલમોનો સંગ્રહ છે જે મને હમેંશા વાંચવાની મજા પડી છે... મને યાદ છે, એ કોલેજમાં હતો ત્યારે રવિવારે પહેલા આ કોલમ વાંચી જતો છાપામાં અને પછી બીજા રવિવાર સુધી રાહ જોવાની :( ... એટલે આ પુસ્તકમાં એક સાથે આટલી બધી કોલમો વાંચવા મળી એટલે મેં ૧૬૦ પાનાનું પુસ્તક ૨ દિવસમાં પૂરું કરી દીધું અને મજા મજા પડી ગયી....

મારી નજરે પુસ્તક: બક્ષી - એક જીવની

આ પુસ્તક જયંતીલાલ મહેતા દ્વારા ૧૯૯૨માં લખવામાં આવ્યું છે. એ પોતે બક્ષીજીના ખાસ મિત્ર છે અને બક્ષીજીએ લખવાનું શરુ કર્યું ત્યારથી તેમને ઓળખે છે. આ પુસ્તકમાં બક્ષીના જીવન વિષે ટુંકાણમાં પણ માફકસરની માહિતી આપવામાં આવી છે અને એમણે લખેલા પુસ્તકો વિષે વિસ્તારથી લખ્યું છે. સાહિત્યને લગતી ટેકનીકલ બાબતો વિષે પણ લખેલું છે જે અમારા જેવા સાહિત્યના નોન-ટેકનીકલ માણસો માટે થોડું કંટાળાજનક છે. મહેતાસાહેબ પોતે સારા વિવેચક છે અને બક્ષીજીના પુસ્તકો વિષે સારું એવું વિવેચન કરીને લખેલું છે. તો જે લોકોને બક્ષીનામા જેવું લાંબા પુસ્તકો વાંચવાનો કંટાળો આવતો હોય એમના માટે બક્ષીજીને જાણવા માટે આ પુસ્તક ઉપયોગી થઇ પડશે, માત્ર ૩૨૦ પૃષ્ઠો જ છે. આ ઉપરાંત બક્ષીજી એ લખેલા પુસ્તકોનું પણ સારું એવું વિવેચન-માહિતી આપેલી છે તો બક્ષીજીના કયા પુસ્તકો વાંચવા એ માટે પણ આ પુસ્તક ઉપયોગી છે. જો કે મારો વિચાર તો બક્ષીજીના બધા જ પુસ્તકો વાંચવાનો વિચાર છે :) ...

પ્રોફેશનાલીઝમ અને માનવતા

રાત્રે હું ૮ વાગ્યાની ટ્રેઈનમાં સુરત આવવા માટે ચડ્યો. મારી ટીકીટ કન્ફર્મ હતી, સ્લીપર ક્લાસમાં અને મને બહુ ઊંઘ આવી રહી હતી એટલે હું તરત જ સુઈ જવાના મુડમાં હતો. પણ મારી જોડે બીજા પણ ઘણા મુસાફરો ચડ્યા, પણ સ્લીપર ક્લાસવાળા નહિ, વિરાર અને પાલઘરવાળા જનરલ ટીકીટવાળા અને સાથે આવીને બેસી ગયા. મેં કહ્યું એમને આ મારી ટીકીટ છે અને મને બહુ ઊંઘ આવે છે તો મારે સુઈ જવું છે. અને એ લોકોએ શાંતિથી સોરી કહીને ઉભું થઇ જવું જોઈએ એને બદલે કહે કે હમણાં કલાક-૨ કલાકમાં અમારું સ્ટેશન આવી જશે. એટલે અમે ઊતરી જઈશું, એટલી વાર તમે જાગો, મને કેહવા માં આવ્યું, "થોડી ઈન્સાનિયત દિખાઓ" અને ના ઉભા થયા એ લોકો. ટીકીટચેકર પણ એ ડબ્બામાં જ હતા અને એ પણ અમારી સ્લીપર ક્લાસવાળાની ટીકીટ ચેક કરીને જતા રહ્યા, આ લોકોને કહી પણ કહ્યા વગર.
અને મને ૨ કલાક પછી સુવા મળ્યું. એવું નથી કે આ લોકો અભણ હતા, ભણેલા-ગણેલા લોકો હતા. કાયદા-કાનુનની એ લોકોને ખબર છે. પણ મુંબઈની લોકલ ટ્રેઈનમાં ૮ વાગે આખી દુનિયાની ભીડ હોય છે, ૧૦૦ લોકોના ડબ્બામાં ૩૦૦ લોકો મુસાફરી કરતા હોય છે એટલે આ લોકો એ ભીડથી બચવા માટે આ સ્લીપર ક્લાસની ટ્રેઈનમાં ચડે છે અને એ પણ લોકલની ટીકીટ લઇને અને અમે ૨ મહિના પહેલા તારીખો યાદ રાખીને, ૨-ગણા રૂપિયા આપીને ટીકીટ બૂક કરાવીએ તો પણ ટીકીટચેકર અમારી ટીકીટ ચેક કરે અને એમની નહિ!!!!
હજી આપણે પ્રોફેશનાલીઝમથી જોજનો દુર છે અને અહી પ્રોફેશનાલીઝમ પર માનવતા-લાગવગનો વિજય થતો રહે છે, ખરેખર ક્યારેક મન બહુ ખારું-ખાટું થઇ જાય છે આ જોઈને પણ આ ભારત છે અને અહી આવું જ ચાલતું આવે છે અને ચાલતું રહેશે. મને ખબર છે, આ વાંચીને મને ઘણા લોકો આડે હાથે લેવાના છે કે મારે એ લોકો ૩૦૦ જણાની ભીડમાં કેવી રીતે જાય એ વિચારવું જોઈએ. માનવતા જેવી વસ્તુ જ નથી મારામાં... :( ...
મને લાગે છે આપણે આવા રાજકારણીઓને લાયક છે. જેવા રાજકારણીઓ છે તેવા જ આપણા લોકો છે. આપણે એ લોકોને ખરાબ કહીએ છે પણ સામાન્ય લોકોના વહેવાર જોઈને લાગે છે જો એ લોકોના હાથમાં સત્તા આવે તો એ પણ કઈ અલગ નથી કરવાના. ઓસ્ટ્રેલિયામાં ભારતીયો પણ હુમલા થાય છે અને અહી ભારતમાં બેઠાં બેઠાં લોકો ઉહાપોહ મચાવે છે અને એક નેતા અહી પોતાની કારકિર્દી બનાવા રાજ્યોના ભાગલા પાડીને ગુંડારાજ ફેલાવી રહ્યો છે અને એને કોઈ કરી શકતું નથી!!!!

મુંબઈ શહેર....

આમ તો મુંબઈ આવ્યા પછી.. અહી ૩ મહિના રહ્યા પછી ઘણું લખવાનું મન થયું છે આ શહેર વિષે પણ હજી જોઈએ એવા શબ્દો અને અનુભવો મળતા નથી.. પણ હમણાં બક્ષી-એક જીવની વાંચી રહ્યો છુ અને એમાં બક્ષીજીએ મુંબઈ માટે કવિતા લખી છે અને મને ગમી છે તો એ અહી છાપી મારું છુ...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
મુંબઈ.. રાતે ખોવાઈ જતા તારાઓ અને ઓફીસ ટાઇમે આવતી દરિયાની ભરતી... દિવસભર આશાની જીવલેણ વાસનાઓ, ઉપર અને ઉપર જવાની.. અપરિચયની ચામડી પહેરીને આવ્યો હતો તારા શહેરમાં.. હવે લોહી નીકળતું નથી, લેસ્બીઅનોના વિશ્વમાં.. ઓમલેટ ટ્રાય કરતાં ઘાસાહારીઓના પરાક્રમદેશમાં... રાતો વપરાતી નથી અને વેનીલાની ખુશ્બુથી પેટ ભરાઈ જાય છે...
કોન્ક્રીટ ચાવતાં મશીનો અને.. અટરલી બટરલી સંસ્કારી થઇ ગયેલા લક્ષ્મીબાજો.. કેસેટની ધાર પર ઝુલતા અવસાદ ગીતો, જઠરમાં સીરોસીસ પાળતા નવા બાળકો.. ઉપર જવાની રેસમાં નામો ભૂલી ગયા છે.. હાડકાંઓના અક્ષાંશ-રેખાંશ માપતા સફળ માણસો... તમારા એરકન્ડીશંડ મુલકમાં શૈશવ આવ્યું હતું કોઈ દિવસ?...
નામી સ્ત્રીઓ, ભીની સ્ત્રીઓ, બહાર આવી ગયેલાં મુળિયાવાળી ખુશ્ક ઔલાદો.. ઈમ્પોર્ટેડ ભાષા.. કાયદેસર ગુસ્સો, ક્રોમીંયમ પ્લેટેડ પ્રેમ.. ચુંબનોનો પુનરજન્મ, શેરબજારમાં ખરીદતી શાંતિના ભાવ... સુખની નવી પરિભાષા શીખી ગયો છું તારા શહેરમાં.. રેડિયો કંપનીના વિજ્ઞાપનનો પરાગ ઝરે છે.. ખુલ્લા સમશાન પર અને ઝોપડપટ્ટી ના દેશ પર.. જે કારના દરવાજા ની બહાર શરુ થાય છે..
આજે આ શહેર મારું છે.. કાગડાના માળામાં હું પણ ઈંડા મુકતા શીખી ગયો છું.. હવે મારા દાંત સુંવાળા થઇ ગયા છે.. મને ઠગાવાનો અપમાનબોધ રહ્યો નથી.. કારણ કે ટીવીની સ્ક્રીન પર મેં મારો ચહેરો જોઈ લીધો છે...
સેકંડના લાલ કાંટાને હું સલામ કરું છું.
ઉપરની રેસમાં
હું છેલ્લો છું અને મારી આગળ કોઈ નથી.
------------------------------------------------------------------------------------------

ઝાંઝવા થૈ જળ અહીંથી ત્યાં સુધી, ઝળહળે છે છળ અહીંથી ત્યાં સુધી..

ઝાંઝવા થૈ જળ અહીંથી ત્યાં સુધી,
ઝળહળે છે છળ અહીંથી ત્યાં સુધી

બપોરનો ૨ વાગ્યાનો સમય હતો. આલોક ઓફીસના કાફેટેરિયામાં જમીને હમણાં જ આવ્યો હતો, એટલે થોડી આળસ હતી શરીરમાં, પણ ઓફીસમાં સુવાય તો નહિ. જો કે ક્યારેક ક્યારેક આલોક બહુ ઊંઘ આવતી હોય તો ટેબલ પર જ ૧૦-૧૫ મિનીટ માટે સુઈ જતો હતો, પણ રોજ તો એવું ના કરાય.
એટલે આલોક સમય પસાર કરવા, આળસ-ઊંઘ દુર કરવા માટે કોઈ મનગમતી પ્રવૃત્તિ શોધી રહ્યો હતો. આલોક કોમ્પુટર ઇન્જીનેઅર હતો અને બેંગલોરમાં એક મલ્ટીનેશનલ કમ્પનીમાં નોકરી કરતો હતો. તેના માતા-પિતા ગુજરાતમાં રહેતા હતા અને તે અહી મિત્રો સાથે રહેતો હતો. હજી ૪ મહિના પહેલા જ તેની સગાઇ પૂર્વા સાથે થઇ હતી. તે હજી ગુજરાતમાં કોલેજમાં છેલ્લા વર્ષમાં અભ્યાસ કરી રહી હતી. અને બંનેનું સારું જામતું હતું. અને થોડા મહિના પછી બંનેના લગ્ન લેવાવાના હતા. પણ અત્યારે તો એ આલોક કરતા દુર ગુજરાતમાં હતી.
હા તો આલોકે સમય પસાર કરવા મેન્સેજરમાં લોગ-ઇન--દાખલ થયો.. ખોટા નામે જ સ્તો અને વાત કરવા માટે કોઈ હમઉમર છોકરીનું નામ શોધી રહ્યો હતો એક નામ દેખાયું, કરીના. આલોકે કરીનાને હાઈ-હેલ્લો કર્યું. સામે કરીનાએ પણ ૨ મિનીટ પછી હાઈ કીધું. અને પછી બંને વાતોએ વળગ્યા. જો કે બંનેએ પોતાના નામ ખોટા જ કીધા હતા. કરીના પણ બેંગ્લોરની જ એક સોફ્ટવેર કંપનીમાં નોકરી કરતી હતી. અને બંને ગુજરાતી હતા એટલે બંનેની જામી, માતૃભાષામાં વાત કરવાનો ખરેખર એક અનેરો જ આનંદ હોય છે. ખાસ કરીને જયારે, જ્યારે તમારે ઓફીસમાં બીજા લોકો જોડે માતૃભાષા મૂકી ને હિન્દી-અંગ્રેજીમાં જ વાત કરવી પડતી હોય અને એ પણ એક અજનબી શહેરમાં. પછી તો એક-બીજાના શોખ, વિચારો વિષે વાતો ચાલી.
આલોક: હેલો
કરીના: હેલો
આલોક: તમારું નામ?
કરીના: તમારે શું કામ..
આલોક: સાચું નહિ તો ખોટું કહી દો... શું ફરક પડે છે..
કરીના: હા એ પણ છે... કરીના...
આલોક: સરસ... કરીના કપૂર જેવા જ સુંદર દેખાવ છો કે?
કરીના: ના દેખાતી હોવ તો વાત નહિ કરો!!!
આલોક: કરીશ ને.. પણ આ તો દેખાતા હોવ તો જરા રસ થી વાત થાય એમ..
કરીના: નથી દેખાતી એના જેવી...
આલોક: વાંધો નહિ...
કરીના: ઐશ્વર્યા જેવી દેખાવ છુ...
આલોક: વાહ વાહ... ખરેખર સરસ... શું કરો છો? ફિલ્મોમાં અભિનય?
કરીના: ના... નોકરી...
આલોક: શેની?
કરીના: તમે શું કરો છો?
આલોક: મારી નોકરી છે કોમ્પુટર જોડે મગજ મારી કરવા ની...
કરીના: હા હા... હું પણ એવું જ કરું છુ.... તમે બહુ હસાવો છો...
આલોક: નેચરલ સ્કીલ્સ છે..
અને બસ આમ ને આમ ચાલ્યા કરી એ લોકોની કારણ વગરની વાતો...

પછી તો રોજ બંને જણા લંચ પછીના સમયની રાહ જોવા લાગ્યા. અને રોજ લંચ પછી ૧-૨ કલાક ચેટીંગ-વાતો કરતા હતા. એકબીજાનું જેમ વળગણ થઇ ગયું હતું. જો કે આવું એક અઠવાડિયું ચાલ્યું.

હવે આલોક રહ્યો પુરુષ, એક સામાન્ય પુરુષ અને એણે પોતાની સગાઇ થઇ છે એ છુપાવ્યું હતું અને એટલે જ કદાચ કરીના આટલી બધી વાતો કરી રહી હતી એવું લાગ્યું એને. આલોકને એમ કે હજી લગનને વાર છે ત્યાં સુધી બેંગ્લોરમાં શનિ-રવિ પસાર કરવા અઘરા પડે છે. તો કરીના આ શનિ-રવિને કદાચ મનગમતા કરી દે. પણ કરીનાને માટે લંચ પછી બે ઘડીનો સમય પસાર કરવાનું મજાનું સાધન હતું કારણ કે એ પરણેલી હતી અને સુખી હતી.
હવે આલોકને કરીનાને મળવાની તાલાવેલી લાગી હતી. એને કરીનાને ફોટો મોકલવા માટે કહ્યું હતું પણ કરીનાએ એમ કહીને વાત ટાળી દીધી હતી કે એક જ શહેરમાં છે તો કેમ મળી જ ના લઇએ.
હવે આલોક કરીનાને મળવા માટે અધીરો થયો હતો. એણે આગળ એક-બે વાર કહ્યું હતું પણ કરીના વાત ટાળી દેતી હતી.
છેવટે એ પણ રાજી થઇ ગઈ . એને પણ આલોક જોડે વાતો કરવાની મજા આવતી હતી. બંનેએ જગ્યા અને સમય નક્કી કર્યો, એમ. જી. રોડ, કાફે-કોફી-ડે.. જ્યાં દુનિયાભર.. બેંગ્લોરભરના પ્રેમીઓ મળતા હતા અને વાતો કરવામાં સમય પસાર કરતા હતા. પણ હવે ત્યાં જઈને મળવા માટે એક-બીજા ને મોબાઈલ-નંબર તો આપવો પડે.. અને બંનેએ એકબીજાના નંબરની આપ લે કરી.
અને પછી આલોકે નંબર જોડ્યો.. અને.. એ ચોંકી ગયી.. એણે તરત જ ફોન કરીના ઉપાડે એ પહેલા જ કાપી નાખ્યો.. જો કે કરીના પણ હવે વાત કરવાના મુડમાં નહોતી...
કારણ... કરીના પૂર્વાની કાકાની મોટી છોકરી હતી અને એ પરણીને એના પતિ જોડે બેંગ્લોરમાં જ રહેતી હતી. અને આટલા સગપણને કારણે કરીના, ખરેખર તો રચના પાસે આલોકનો નંબર પહેલેથી જ હતો અને અલોક પાસે પણ રચનાનો નંબર હતો.. અને એટલે જ...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ક્યાંયથી ઉઠાંતરી નથી કરી હો કે... મારી પ્રથમ વાર્તા કે લઘુકથા (શું કહેવાય એ ખરેખર ખબર નથી.) જે કહો એ, પણ મનમાં આવી એટલે લખી નાખી છે..... કોઈ ભૂલ હોય કે પછી ટીકા-ટીપ્પણી આવકાર્ય છે... જેથી બીજી વાર્તા-લઘુકથામાં એ ભૂલો ના થાય.. જો લખીશ તો....

મારી નજરે પુસ્તક: ઓશો - ધ્યાન દર્શન

મુંબઈ આવ્યા પછી પ્રથમ પુસ્તક સમાપ્ત કર્યું. ઓશોનું ધ્યાન-દર્શન. અને નવાઈની વાત એ છે કે આ ધ્યાનનું પુસ્તક મેં બસમાં ઓફીસ જતા જતા ૨ અઠવાડિયામાં પૂરું કર્યું. ધ્યાનનું પુસ્તક ભરચક બસમાં!!!! આ જ તો મજા છે મુંબઈની, અહી તમે ભીડમાં પણ એકલા જ હો અને સમયની હમેંશા અહી મારામારી જ હોય છે એટલે આ રીતે જ તમારે સમયની ચોરી કરવી પડે.

હવે આ પુસ્તક વિષે વાત કરું તો, ઓશો આ પુસ્તકમાં ધ્યાન કરવાના ૨ પ્રયોગો વિષે માહિતી આપી છે. અને એટલે જ આ ખાલી વાંચવા માટેનું પુસ્તક નથી પણ કરવા માટેનું છે. આ ૨ પ્રયોગો દ્વારા તમે ધ્યાનથી સમાધિ સુધીની સ્થિતિમાં પહોંચી શકો છો જ્યાં તમને પરમાનંદનો અનુભવ થાય છે. જેવો આપને સમાગમમાં ચરમ-સીમા પર પરમ આનંદનો અનુભવ થાય છે એમ. પણ પ્રયોગો છે અઘરા, એક પ્રયોગ મેં ઘેર કરવાનો પ્રયન્ત કર્યો પણ સફળતા ના મળી. જો કે ઓશોએ કહ્યું જ છે કે એક-બે દિવસમાં કોઈને પરમાનંદનો અનુભવ ભાગ્યે જ થશે. સાથે સાથે એમણે ધ્યાન-યોગ-સમાધિ વિષે પણ ઘણી વાતો કરી છે. યોગ-શિબિરમાં હાજરી આપનારા સાધકો સાથેની પ્રશ્નોત્તરી તરીકે. જે લોકોને માત્ર પ્રયોગમાં જ રસ હોય તેમને પુસ્તકના પાછલા ૪-૫ પાના વાંચી જવા, તેમાં માત્ર પ્રયોગ કરવાની રીત આપેલી છે, કોઈ પણ જાતની વિચારધારા(ફિલોસોફી)વિના. બાકી જેને રસ હોય એમને તો કહેવાની જરૂર નથી. એ તો આખી ચોપડી વાંચવાના જ છે... ૧૨૦-૧૨૫ જ તો પાના છે, બરાબર ને.....

એક સારું કાર્ય... પોતાના માટે....

આજે મારા પોતાના શોખ માટે મેં એક કાર્ય કર્યું.. જે મારે વર્ષો પહેલા કરવાની ઈચ્છા હતી... કરવું જોઈતું હતું... પણ ક્યારેક રૂપિયાના અભાવે અને... આળસના લીધે રહી જતું હતું....
આજે હું નર્મદ પુસ્તકાલયનો સભ્ય બની ગયો... અને પ્રથમ પુસ્તક પણ લેતો આવ્યો... બક્ષી: એક જીવની....
અત્યાર સુધીના વર્ષો માં મારે ઘરે જો કોઈ ગુજરાતી પુસ્તક આવ્યું હોય.. પછી રોજનું છાપું હોય કે મેગેઝીન હોય.... મેં બીજા દિવસનો સવાર પડે એ પહેલા એને પૂરું કરી જ દીધું હોય... એટલો વાંચનનો શોખ છે મને... આ તો અંગ્રેજી પર હજી ગુજરાતી જેટલી પકડ નથી એટલે બાકી તો અંગ્રેજી પુસ્તક માટે પણ એવું જ થતું હોય... પણ એ પકડ પણ આવી જશે....
સભ્ય બન્યા પછી અંદર હું આ પુસ્તક લેવા ગયો ત્યારે ત્યાં પડેલા હારબંધ વ્યવસ્થિત પુસ્તકોની વિશાલ શ્રુંખલા જોઈને હું દંગ રહી ગયો કે મેં કેમ આટલા વર્ષો સુધી આ કાર્ય ના કર્યું એનો મને પસ્તાવો થયો... પણ દેર આયે.. દુરસ્ત આયે.. હવે દર અઠવાડિયે એક પુસ્તક પૂરું કરી દઈશ....
જો તમે પણ કોઈ સુરતમાં જ રહેતા હોય તો આ કામ વહેલી તકે કરી લો....

નવા અનુભવો .... મુંબઈમાં

રવિવારનો દિવસ એટલે આરામનો દિવસ.... ખરેખર રવિવારનો મૂડ જ અલગ હોય છે..... એ દિવસે આખું અઠવાડિયું જે કરતા હોય એ કરવાનું મન ના થાય... અને આખું અઠવાડિયું જે ના કરતા હોય એ કરવાનું મન થાય....
હું સવારની જાતે બનાવેલી ચાની મજા લેવાની મહેનત કરી રહ્યો હતો... મુંબઈ આવ્યા પછી ચા જાતે બનાવી પડે છે... ૧ મહિનાથી શીખી રહ્યો છું.. રોજે રોજ ચાનો સ્વાદ અલગ અલગ આવે છે.... ક્યારેક સરસ પણ બની જાય અને ક્યારેક પરાણે પૂરી કરવી પડે.. પણ ફેંકવાની નહિ... પૂરી તો કરવાની જ... પોતાના પાપ તો પોતે જ ભોગવવા પડે ને..
તો હું ચા પી રહ્યો હતો ત્યાં વીરેન વાળ ભીના કરીને આવ્યો અને યશપાલને કહે કે વાળ થોડા કાપી આપ ને... ખાલી નાના જ કરવા છે... કોઈ જાતની ફેશન નથી કરવી... યશપાલ તો ડરી ગયો... કહે કે મેં ક્યારેય કોઈના વાળ કાપ્યા નથી... બગડી જશે.... મોટા ભાગના માણસો જે કાર્ય કરવા ટેવાયેલા હોય એ જ કરે.. નવું કોઈ કાર્ય આપો તો હલબલી જાય..... હવે તમે વાણંદ ના હો તો સાચું કહેજો કે તમને કોઈ વાળ કાપવા દે... ના ના આવો મોકો તમને જિંદગીમાં મળ્યો છે ખરો.. મને તો નથી મળ્યો.. એટલે યશપાલનો કે પછી વીરેનનો વિચાર બદલાય ત્યાં જ મેં છાપુ ફેંકી દીધું અને બીડું ઝડપી લીધું..... કીધું લાવ કાતર... આજે તો હું છું ને તારા વાળ છે.. અને વીરેન પણ મરદનો બચ્ચો છે... એણે પણ કીધું... લે આ તારા માટે મારું માથું મૂકી દીધું ... અને પછી અમે મંડી પડ્યા... થોડી મહેનત પડી... થોડી અગવડ પડી.. પણ તો પણ પતાવ્યું... પછી સાલું વાણંદ માટે માન ઉપજ્યું.. અઘરું કામ છે હો કે... વીરેનના વાળ એક તો વાંકડિયા હતા એટલે કેમેં કરીને હાથમાં આવતા નહોતા... આ તો ઠીક છે ખાલી ટૂંકા કરવા હતા એટલે આમ-તેમ કાતર ફેરવીને ટૂંકા કરી દીધા... પણ હા .. રવિવાર સુધરી ગયો હો કે.... પછી હું પણ મરદનો બચ્ચો જ છું.. મેં પણ વીરેનને કીધું લે.. તું પણ યથા-શક્તિ મારા વાળ કાપ... રવિવાર તારો પણ છે... તને પણ મજા પડવી જોઈએ...
જોકે પછી મને જાણવા મળ્યું.. અમારા ભાઈ સાહેબ લંડનમાં છે એ લોકો તો દર પંદર દિવસે બધા જાતે જ એકબીજાના માથામાં વાળ કાપવાનું યંત્ર ફેરવી દે છે.. ત્યાં તો વાળ કાપવા જાય તો પાઉન્ડમાં રૂપિયા આપવા પડે ને .... મેં કીધું હશે ... મને તો એમ કે અમારા કુંટુંબમાં હું પહેલો વ્યક્તિ બનીશ કોઈના વાળ કાપવા વાળો.. પણ સાલું એ માન પણ ગયું... સાલું નસીબ જ નથી માન લેવા માટે...
બીજા અનુભવમાં તો એક આ ચાનો અનુભવ થાય છે રોજ... અને અમે લોકો રાતનું જમવાનું જાતે બનાવી એ છે તો... રોટલી બનવાનું ... નહિ નહિ.. અત્યારે તો રોટલી વણવાનું શીખવાનું ચાલુ છે... દરેક રોટલીમાં નવો નવો નકશો બને છે... જો કે gaya વખતે ખાસી એવી રોટલીઓ ગોળ બની હતી.. હજી ૨ વાર કરીશ તો આવડી જશે.. સફળતા બસ હવે હાથ-વેંતમાં જ છે..... બસ તમારી લોકોની શુભેચ્છા હશે તો ૬ મહિનામાં સારો એવો રસોઈયો બની જઈશ..... તમને જરૂરથી ખવડાવીશ બસ... ખુશ...

કારનામા

ઘણા સમયથી આ લેખ લખવાનો વિચાર હતો પણ સમય અને આળસના અભાવે રહી જતો હતો.... હવે નવા વર્ષના સંકલ્પને લીધે આળસ ખંખેરીને આ લેખ લખ્યો છે.........

કહે છે ને કે કોઈક વસ્તુને દિલથી ચાહો તો આખી દુનિયા તમને એ વસ્તુ આપવા માટે મહેનત કરવામા લાગી જતી હોય છે... આવું જ કૈક થયું હમણાં અમારા ઘરમા.... મારી મમ્મીની વર્ષોની અને મારી પાછલા થોડા વર્ષોની ઈચ્છા હતી કે ઘેર ગાડી.. કાર હોય એમ... પણ અમારા પપ્પા ને ખબર નહિ શું એલર્જી હતી કારની કે સગવડ હોવા છતાં લેતા નહોતા... અમારા સહીત અમારા ઘણા સગા-વહાલાને આ વાતનું અચરજ હજી પણ છે કે કેમ પપ્પા એ આટલા વર્ષોથી કેમ કાર લીધી નથી........ બાકી પપ્પા એમ શોખીન છે... પણ હમણાં મને એ વાત સમજાણી છે કે પપ્પા કાર કેમ નહોતા લેતા... એ એમનું કાર લેવાનું માની ગયા પછી મારી સમજણમાં આવ્યું છે... પપ્પા મારી મુંબઈમાં નોકરી લાગ્યા પછી જ કાર લેવા માટે રાજી થયા.... એમને મારા પર ક્યારેય ભરોસો નહોતો કે આ છોકરો જિંદગીમાં ક્યાંક કશુક ઉકાળશે... જો કે એમ તો હું કોલેજમાં હતો ત્યારે મને પણ થતું હતું કે મારું શું થશે.. આટલી લાંબી જિંદગી કેમની જશે.... પણ હશે... રામ રાખે ને કોણ મારે.... એટલે પપ્પાને મારી મુંબઈની નોકરી પછી ભરોસો બેઠો કે હવે આની ચિંતા કરવા જેવી નથી... તો એને માટે જે રૂપિયા બચાવ્યા છે એનાથી કાર લઇ શકાય.. અને એટલે જ એ તૈયાર થયા..... મારા આગ્રહ નું કારણ મારો અંગત લાભ પણ ખરો... હવે હું દર શનિ-રવિ સુરત જાવ છુ તો કાર માં ફરી શકાય એમ... ....

હવે કાર લેવા નું નક્કી તો થયું... પણ કઈ લેવી... આજ કાલ પસંદગી માટે ઘણી બધી કાર બજારમાં ઉપલબ્ધ છે.... અને લોકો તો હોય જ છે સલાહો આપવા માટે.... મફતની.. વણમાગી.. જાત જાતની સલાહો.... મારો વિચાર તો નવી લેવાનો જ હતો... પણ અમારા હિતેછુંઓ કીધું કે પેહલા જૂની લો.... કારણ મારે અને પપ્પાને બેય ને કાર શીખવા ની હતી... આવડતી નહોતી... કહે કે ૬ મહિના તો થાય જ પૂરી શીખીને કંટ્રોલ આવતા... એટલે અમે લોકો જૂની કાર જોવાનું શરુ કર્યું... એમાં અમારા સાળા સાહેબ હેરાન થઇ ગયા.... સાળા સાહેબ કારનું જ ગેરેજ ચલાવે છે... એટલે હવે જૂની કાર લેવી હોય તો તપાસ તો કરાવી,કરવી પડે ને કોઈ મીકેનીક પાસે.. હવે ઘરના જ મિકેનિક હોય એટલે પછી બહાર કોને કેહવું.. એટલે અમારા પિતાશ્રીને કોઈ ગાડી બતાવે એટલે એ તરત જ મોબાઈલ કરે મારા સાળા ને કે આવી જાવ... ત્યારે મારા સાળાને થયું હશે કે આ મોબાઈલ બેકાર વસ્તુ છે... કેમ-કે પાપા એ એને ૨૦-૨૫ વાર ધક્કા ખવડાવ્યા હશે... અને પાછુ પાપાને જેવી તેવી તો કોઈ વસ્તુ ગમે નહિ.... એટલે કોઈ ગાડી પસંદ જ ના આવે... પછી મેં લાગ જોઈને કીધું કે પપ્પા .... નવી જ લઇ લો ને..... અને અને અને... એ માની પણ ગયા..
હવે મજા આવી.... હવે અમે જઈએ બધી ગાડીની દુકાનો માં..... સેલ્સમેન ગાડી બતાવે ને પછી કહે કે ટેસ્ટ ડ્રાઈવ લઇ લો .... બધા લેતા જ હોય છે... હવે ત્યારે હું અને પાપા એક-બીજાની સામે જોઈએ... પછી હું થોડો પ્રમાણિક ખરો એટલે તરત કહી દવ કે ભાઈ ગાડીતો અમને બેમાં થી કોઈને નથી આવડતી... એટલે પેલાનું મોંઢું જોવા જેવું હોય.... મનમાં તો કહેતો હશે કે તો શું જખ મારવા આવ્યા છો... કે પછી ખાલી અમારો સમય પસાર કરવા આવ્યા છો... મને એમ કે આવું સાંભળ્યા પછી એનો રસ જ ઉડી જશે ગાડી બતાવાનો... પણ સેલ્સમેન લોકોનું કેહવું પડે... થોડી સેકન્ડો ના આઘાત પછી એ તરત જ સવ્સથતા ધારણ કરી લે... ને પછી ગાડી ત્યાં ઉભા ઉભા જ બતાવે... આ જોયા પછી તો પપ્પા પણ કહી દેવા લાગ્યા કે ભાઈ ગાડી તો અમે લોકો શીખી રહ્યા છે.. હજી આવડતી નથી....
પણ અમારા.. ખાસ કરી ને મારા.... નસીબ ખરાબ કે એક સગા એ કોઈક જૂની ગાડી બતાવી પપ્પાને.. અને પપ્પાના નસીબ જોગે અને મારા બદનસીબે અમારા સાળા સાહેબ એ ગાડીને પાસ પણ કરી દીધી... કદાચ એ પણ કંટાળ્યો હશે કે હવે કેટલી નાપાસ કરવી... નાપાસ કરવામાં એને જ ધક્કા ખાવા પડે છે.. (જોકે આ તો હું એમ જ મજાક માં કહું છુ... બાકી એની નિયત પર શક કરવા જેવું છે નહિ..) અને આ રીતે ઘણા વર્ષે અમારા ઘર આંગણે ગાડી નું પારણું થયું.. પણ ગાડી લેવા જવાની હતી ત્યારે અમારા ફોઈ ના છોકરા ને બોલાવો પડ્યો... અમને તો ગાડી આવડતી નહોતી... મમ્મી કહે મહુરત જોઈને લાવ જે.. મેં કીધું ભાઈ પપ્પાએ જે ક્ષણે ગાડી લેવા નું નક્કી કર્યું એ ક્ષણ જ મારા માટે તો સારા મહુરત ની હતી... હવે બધું સારું જ છે.....
જો કે હવે તો હું ગાડી શીખી ગયો છુ... એવું મને લાગે છે.. પણ હજી મારા એકાદ-બે મિત્રો અને પિતરાઈ ભાઈ શંકા કરે છે... અને એમાં જ મારો દિવાળી વેકેશનમાં પાવાગઢ જવાનો પ્લાન રદ થયો.... જોઈએ હવે... લોકોને ક્યારે ભરોસો આવે છે.....
પણ એક વાત છે હો કે.. ગાડી ચલાવાની મજા બહુ આવે હો કે... તમારી પાસે જો સગવડ હોય તો અમારી જેમ... નહિ નહિ.... પપ્પાની જેમ વર્ષો સુધી રાહ ના જોતા લઇ જ લેશો... પછી કોને ખબર તબિયતને લીધે ગાડી ચલાવી ના શકો.. પપ્પા ની જેમ જ સ્તો....

It happens only in America....

Charlotte, North Carolina. A lawyer purchased a box of very rare and expensive
cigars, then insured them against, among other things, fire. Within a month,
having smoked his entire stockpile of these great cigars and without yet having
made even his first premium payment on the policy the lawyer filed a claim
against the insurance company.

In his claim, the lawyer stated the cigars were lost "in a series of small

fires." The insurance company refused to pay, citing the obvious reason, that

the man had consumed the cigars in the normal fashion.

The lawyer sued.. and WON!

(Stay with me.)

Delivering the ruling, the judge agreed with the insurance company that the
claim was frivolous.

The judge stated nevertheless, that the lawyer held a policy from the company,
which it had warranted that the cigars were insurable and also guaranteed that
it would insure them against fire, without defining what is considered to be
unacceptable fire" and was obligated to pay the claim. Rather than endure
lengthy and costly appeal process, the insurance company accepted the ruling and
paid $15,000 to the lawyer for his loss of the cigars lost in the "fires".

NOW FOR THE BEST PART..

After the lawyer cashed the check, the insurance company had him arrested on 24
counts of ARSON (Arson is the crime of deliberately and maliciously setting fire
to structures or wildland areas.) With his own insurance claim and testimony
from the previous case being used against him, the lawyer was convicted of
intentionally burning his insured property and was sentenced to 24 months in
jail and a $24,000 fine.

This is a true story and was the First Place winner in the recent

Criminal Lawyers Award Contest.

ONLY IN America!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Don't know its true or not.. but if its true.... really drama...

નવા વર્ષના જુના સંકલ્પો

કાલે નવું વર્ષ... નુતન વર્ષાભિનંદન કહેવાનું લોકોને અને પોતાને... અને દર વર્ષ ની જેમ આ વર્ષે પણ નવા સંકલ્પો કરવાના... આદત પડી ગયી છે ને ભાઈલા.. પછી ભલે ને એ લીધેલા સંકલ્પોમાં ના એક પણ પુરા ના કરતા હોઈએ.... લોકો ભાત ભાત ના સંકલ્પો લેતા હોય છે.. જેમાંના ઘણા લ.સા.અ. હોય છે (એટલે કે દરેકના કોમન) ઉદાહરણ તરીકે વજન ઓછુ કરવું (જાત અનુભવ), વિદ્યાર્થી હોય તો ભણવા માં નિયમિતતા લાવવી, ઓફીસે જતા હોય તો ઓફીસનું કામ પૂરી લગન થી અને સમયસર પૂરું કરવું, ઉપરાંત હંમેશા સત્ય બોલવું, લોકો ની ઈર્ષા ના કરવી, બીજા નું ભલું વિચારવું, ભ્રષ્ટાચાર ના કરવો વગેરે વગેરે.. જો કે આ ઉપરાંત પછીના છે તે તો કદાચ એક દિવસ પૂરો થાય એ પેહલા જ સંકલ્પ ના ભુક્કે ભુક્કા ઉડી જતા હશે.. કારણ ગાંધીજી થવું સહેલું થોડું છે.. પણ આ તો શું કે રીવાજ છે તો આપણે નિભાવવો તો પડે ને એટલા માટે.. કોઈક પૂછે તો કેહવા થાય કે અમે તો આ સંકલ્પ લીધો છે.. તમે શું લીધો છે?.... આનો આડ ફાયદો એ છે કે નવું વર્ષ છે એટલે તમારે લોકો ને મળવું તો પડે જ ને (તમારી નામરજી છતાં) તો આ સંકલ્પ ની વાતો ને લીધે આ વણનોતર્યા લોકો સાથે તમારે બે ઘડી વાતો થઇ જાય ને અને થઇ શકે કે તમને આવતા વર્ષ માટે કોઈક નવો સંકલ્પ નો વિચાર પણ એમન સંકલ્પોમાંથી મળી જાય... સાલું દર વખતે એક ના એક સંકલ્પ ખાવા ના... આ વર્ષે કૈક નવું એમ.. આમ પણ આજ કાલ લોકોને નવું નવું જ જોઈએ છે... મીઠાઈ લેવા જાવ તો એમ કહેશે કે કોઈક નવી જાત ની મીઠાઈ હોય એ આપો, કોઈના ઘેર ના હોય એવું અને કોઈએ ના ખાધી હોય એવી.. કપડા લેવા જાય તો બોસ કોઈ પાસે ના હોય એવા નવી ડીસાઈન , નવો કલર ના કપડા બતાવો.... હશે.. હું પણ એમાંનો જ એક છું એટલે વધારે કહેતો નથી
હા તો આપણે સંકલ્પો ની વાત કરતા હતા... મારે તો જોકે છેલ્લાં ૩-૪ વર્ષો થી એક નો એક જ સંકલ્પ લેવા નો આવે છે... જે પૂરો જ નથી થતો.... બરાબર સમજયા તમે.... એ જ વજન ઓછુ કરવા નો... :) .... આ વખતે તો ખરેખર હદ થઇ ગયી છે.. ૭૫ સુધી પહોંચી ગયો છું. એક તો મારી ઉંચાઈ ઓછી ને એમાં આટલો બધો વજન... બહુ જ ખરાબ કેહવાય નહિ... પણ મારા જેવા ઘણા છે એટલે હું એટલો બધો ખરાબ નથી લાગતો... મને એમ હતું કે મુંબઈ જઇને ફરક પડી જશે પણ એનો પણ કઈ ફરક નથી પડ્યો કારણ મારે ત્યાં મુંબઈગરાની જેમ વધારે ચાલવાનું અને રેલ્વેમાં લટકવાનું નથી આવ્યું..... હવે સંકલ્પ તો લેવો છે પણ રસ્તો મળતો નથી કે કેમ કરીને વજન ઓછુ કરવું.... હવે એક યોગનો પ્રયોગ કરવાનું જ બાકી રહ્યું છે.... કદાચ એ કરું... જોઈએ... અને હા બીજો સંકલ્પ એ કે મહિના માં એક વાર તો ગુજરાતી માં જાતે બ્લોગ લખવો જ રહ્યો.. હમણાં મુંબઈ ગયા પછી તો બીજાના વિચારો જ ઉતારી ને મુક્યા છે... પણ હવે આટલો સમય તો કાઢવો જ રહ્યો.. અને એની શરૂઆત પણ થઇ ગયી લાગે છે... આ બ્લોગ ગુજરાતી માં જ લખ્યો છે ને... આમાં પણ અલ્પેશ સર નો આભાર માનવો રહ્યો.. એમને જ આ ગુજરાતી માં લખવા નું સોફ્ટવરે શોધી ને આપ્યું અને આપનું ગાંડું ચાલ્યું... આભાર અલ્પેશ સર....
અને આ એક લીંક છે... અમારા મિત્ર હિતેશને પણ મને જોઈને બ્લોગ લખવા ની ચળ ઉપડી છે... તો તમે એને પણ વાંચો આ રહ્યું એનું એડ્રેસ્સ.. http://foryouworld.wordpress.com/ .... નવા વર્ષ ની ભેટ .. તમને કે હિતેશ ને એ તો તમે લોકો જ નક્કી કરી લો....
ચાલો ત્યારે સહુ ને નુતન વર્ષાભિનંદન... નવા વર્ષ ના રામ રામ...